Er zijn 2 vormen van authenticiteit, die van het ego en die van het Zijn.

Het ego is de staat van gevangenschap van de materie, de dualiteit, de in gedachten gevatte wil van gevoelens. Derhalve bestaat de identiteit ervan uit de hechting aan vorm zoals aan dogma’s, aan waarheden over hoe te zijn en wat te willen. Waarheden van de instituties kerk, staat en wetenschap werden als hoogste waarheid en daarmee als dogma aangenomen. In deze tijd verliezen die dogma’s hun autoriteit. Als dat verlies totaal is, dan is het ego authentiek. Vanwege het feit dat het ego de gevangene is van de materie, de dualiteit, het deel, is het afgescheiden van de singulariteit, het Geheel, en daardoor niet volmaakt authentiek.

Het Zijn is de staat van vrij/los zijn van de materie, de dualiteit, het deel, de in gedachten gevatte wil van gevoelens, de ego-wil. Daardoor is het de staat die één is met het continu aan verandering onderhevige Geheel, het leven zelf, en de niet te kennen Wil daarvan. Dit betekent dat het Zijn de volmaakte authenticiteit is die niet gekend kan worden.

Het ego is het gevangen zijn in de materie, de dualiteit, en is daardoor afgescheiden van de singulariteit, de eenheid. Dat is de reden waarom het ego vorm als bijvoorbeeld een koning(in) nodig heeft om eenheid te ervaren. Het Zijn is één met de eenheid, is eenheid. Die heeft dus geen vorm nodig. Waarom kan de huidige koning(in) symbool van eenheid zijn? Dat kan omdat hij/zij functioneel boven de partijen oftewel boven de dualiteit staat. Het Zijn is de innerlijke staat die boven de dualiteit staat of beter gezegd die vrij/los is van de dualiteit. Het Zijn heeft dus geen functionaliteit nodig om boven de dualiteit te staan. Zolang de koning(in) de functionele eenheid accepteert, dient hij/zij zich te onthouden van dualiteit oftewel van (politieke) meningen zoals die inherent zijn aan politici. Maar de evolutie is niet uit op functionele c.q. onechte eenheid, maar op echte eenheid, Dus op de verandering van ego naar Zijn. De koning(in) kan die verandering inzetten door de functionele eenheid niet langer te accepteren en daardoor een ceremoniële koning(in) te worden. Of dat gewaardeerd wordt door het volk hangt af van de mate van bewustzijn ervan, of anders gezegd van de mate van ontwikkeling op de weg van ego naar Zijn. Koning Willem Alexander heeft geen moeite met het verlaten van de functionele eenheid. Daarmee doet hij een stap in de richting van het Zijn. De huidige kwantumsprong van ego naar Zijn is daar verantwoordelijk voor. Gezien het belang van het Zijn zal er nog wel een stap volgen. Die zou manifest kunnen worden in de vorm van het hogere niveau van individualiteit van hem en Maxima ten opzichte van zijn moeder. M.a.w. zij zullen hun mening meer kunnen laten horen. Gezien de grote aandacht voor vrije meningsuiting lijkt dat mogelijker dan ooit. Het zou mooi zijn als Willem Alexander en Maxima op die manier de kwantumsprong zouden bevorderen.

Het ego is de staat van gevangenschap van de materie, de dualiteit, het deel. Daarmee is het de staat van afgescheidenheid van de geest, de singulariteit, het Geheel (het leven zelf, het universum, God). Het Zijn is de staat van één zijn daarmee. Het ego is derhalve de onvolmaakte, de onvolwaardige, staat. Het Zijn is de volmaakte, de volwaardige, staat oftewel de staat waarin je waardigheid volmaakt is. Vanwege de gevangenschap van de materie, de vorm, is de waardigheid van het ego afhankelijk van vorm, van omstandigheden. Aangezien het ego uit overlevingsdrang geen gevoelens en vooral geen onprettige gevoelens wil ervaren, worden die omstandigheden als onwaardig beschouwd zodra er onprettige gevoelens aan ervaren worden (voor de transitie van ego naar Zijn dient het ego letterlijk te sterven). Het Zijn is innerlijk vrij van vorm, van omstandigheden, van gevoelens inclusief de wil ervan en intrinsiek waardig. De waardigheid van het Zijn wordt dus niet door gevoelens bepaald. Dit betekent niet dat het Zijn geen andere omstandigheden kan wensen. Veranderen die niet, dan tast dat niet de waardigheid van het Zijn aan.

Hoe bepalen omstanders van een persoon die in erbarmelijke omstandigheden verkeert (zoals in verpleeg- en bejaardenhuizen) of deze omstandigheden waardig zijn? Is een omstander zijn ego, dan wordt de waardigheid van de omstandigheden van de persoon door de bewuste dan wel onbewuste gevoelens van die omstander bepaald. Vanwege het dualistische karakter van het ego kent het geen Waarheid en is het derhalve onderhevig aan innerlijke worsteling (het gevecht om goed en kwaad). De (schijn) oplossing daarvan wordt gecreëerd door middel van kwantiteiten (mate van goed en kwaad). Op grond daarvan kunnen omstandigheden als goed of kwaad, als waardig of als onwaardig, worden beoordeeld. De omstander zal overeenkomstig zijn gevoelens handelen, ook al heeft hij de indruk van niet. Is een omstander zijn Zijn, dan wordt de waardigheid van de omstandigheden niet door gevoelens bepaald, maar door de Waarheid van het Zijn. Die Waarheid is de niet te kennen Wil van het Geheel, het leven zelf, die bestaat uit de impuls tot manifestatie in het hier en nu. Ook het handelen van het Zijn van de omstander wordt door deze impuls bepaald en dat betekent dat hij het (absoluut) Goede doet, ook al vinden anderen van niet.

Het ego denkt het leven te kunnen beheersen en wil dat ook. Als gevolg hiervan wil het zekerheid, vastigheid. Zo wil het (on)waardigheid, bijvoorbeeld ten behoeve van de ethiek, definiëren om de omgang ermee te kunnen bepalen. Maar vanwege het niet bestaan van vastigheid en zekerheid in het universum is dat niet te definiëren. Het ego kan natuurlijk wel doen alsof het te definiëren is en zo besluiten wat de definitie is. Dat is wat in deze tijd waarin het ego nog domineert geschiedt. Dit betekent dat de wil van het ego wordt gevolgd en niet de Wil van het Geheel, het leven zelf, God.

De mens dient te beseffen dat het leven met niets anders bezig is dan hem te helpen zijn afgescheidenheid van het leven op te heffen oftewel het Zijn te realiseren. En dat het leven dat doet door omstandigheden te creëren die confronterend zijn, zowel voor de persoon die de omstandigheden ondergaat als de waarnemers (de omstanders) van die persoon en zijn omstandigheden. Op grond hiervan is het van belang zijnsontwikkeling toe te passen op de gevoelens die door de confrontatie geraakt worden.

Wie beslist over waardigheid of onwaardigheid? Gezien het voorgaande dient dat iemand te zijn die het Zijn heeft gerealiseerd en bevoegd is die beslissing te nemen. Dit is vergelijkbaar met de huidige functie van rechter dat nu nog een functie is waartoe het Zijn nog niet gerealiseerd hoeft te zijn, maar nodig is voor het vervolmaken van deze functie.

Ethisch handelen vanuit het Zijn is handelen vanuit het één zijn met het Al (het leven zelf, het universum, God) en de non-intentionele overgave aan de niet te kennen Wil ervan die bestaat uit de impuls tot manifestatie in het hier en nu.

Waarom is dat ethisch handelen vanuit het Zijn? Omdat het Zijn de bewustzijnstoestand is die voorbij de dualiteit van het ego oftewel voorbij goed en kwaad gaat en dus het (absoluut) Goede doet. Dat betekent niet dat het Zijn geen onderscheid kan maken tussen goed en fout, maar betekent wel dat het niet gestuurd wordt door dat onderscheid. Dit in tegenstelling tot het ego dat een besluit neemt over goed en fout waardoor het een gekende wil heeft en deze wil door middel van wilskracht ten uitvoer brengt. Het Zijn kan dus wel handelen overeenkomstig ethische normen, maar handelt niet op grond van die normen. Of anders gezegd, die normen zijn niet de bron van zelfsturing ervan.

Het ego is de gevangene van de materie, de dualiteit, het deel, en daardoor afgescheiden van het Geheel, het leven zelf. Het Zijn is één met het Geheel en de Wil ervan. Het leven zelf is op niets anders uit dan het realiseren van het Zijn. Daartoe confronteert het het ego met de afgescheidenheid ervan. De klimaatcrisis is daar een vorm van. Burnout ook. Omdat het ego nog dominant is, wordt die vorm als op te lossen probleem gezien in plaats van signaal voor het realiseren van het Zijn. Het ego heeft daar vele methoden voor ontwikkeld. Die lijken te helpen, maar zijn slechts symptoombestrijding. Dit vanwege het feit dat zijnsontwikkeling, als zijnde de universele 'methode' die bij iedere confrontatie toegepast moet worden en onder andere voorkomt dat burnout optreedt, niet aangeleerd en dus ook niet toegepast wordt.