De onderstaande tekst is bedoeld als reactie op het artikel van Hirsch Ballin en voor plaatsing in de media.

Zonder recht geen vrijheid, zonder vrijheid geen recht. Dat is de stelling van de voormalige minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin in zijn 5 mei lezing. Maar klopt het dat we het recht nodig hebben om vrij te zijn en dat we vrij moeten zijn om het recht te kunnen hebben? Zo ja, dan zitten we met het zogenaamde ‘kip en ei probleem’ waar geen antwoord op te vinden is. Bovendien zijn regels en wetten niet alleen vrijheidcreërend, maar ook vrijheidbeperkend. We moeten dus naar een ander niveau van inzicht. Dat betreft het inzicht dat we op aarde leven en daardoor de gevangene zijn van de materie, een toestand die bekend staat als het ego. En dat het zijn van ons ego de reden is waarom we ons niet volmaakt vrij voelen en daardoor blijven streven naar vrijheid. Realiseren we die volmaakte vrijheid door middel van het recht? Dus door middel van materie, van vorm, van structuur, van regels en wetten? Het antwoord is nee, want dan blijven we gevangen in de materie en dus in het kip en ei probleem en het vrijheidbeperkende van het recht.

Hoe realiseren we die volmaakte vrijheid dan wel?
Het antwoord is vanzelfsprekend door ons te bevrijden uit ons ego. Of anders gezegd door ons te bevrijden uit ons deel-zijn en daarmee ons geheel-zijn te realiseren. Of weer anders gezegd, door ons te bevrijden van de dualiteit (de tegenstellingen, de verscheidenheid) en één te worden met de singulariteit (de eenheid). Een eenheid die bekend staat als het Zijn (wie we echt zijn).

Wat is het Zijn in ons?
Het feit dat we ons bewust kunnen zijn van de dualiteit en daarmee van de vrijheid en onvrijheid, betekent dat we de waarnemer ervan zijn en dus iets zijn dat vrij/los is van de vrijheid en de onvrijheid. Die waarnemer, genaamd het Ware Zelf, moet derhalve de singulariteit, de eenheid, het geheel, zijn. En dat betekent dat het één zijn met ons Ware Zelf ons Zijn is. Is de singulariteit van ons Ware Zelf de volmaakte vrijheid? Ja, omdat daarin de dualiteit tussen vrijheid en verantwoordelijkheid als zijnde de beperking van vrijheid overstegen is. Hetgeen betekent dat de vrijheid en de verantwoordelijkheid één oftewel volmaakt zijn. Want zonder volmaakte verantwoordelijkheid is er geen volmaakte vrijheid. Waarom is het Zijn de volmaakte verantwoordelijkheid? Omdat verantwoordelijkheid het goed omgaan met de ander(en), het milieu oftewel met het geheel is en het handelen vanuit je Zijn, als zijnde het één zijn met je Ware Zelf, het handelen vanuit dat geheel is.

Levert ons Zijn de vrijheid in de zin van de afwezigheid van onderdrukking op?
Ja, omdat onderdrukking confrontatie is en het leven zelf ons via confrontatie naar ons Zijn helpt en dat niet langer nodig is in het Zijn.

Hoe realiseren we het Zijn?
Daartoe dienen we te beseffen dat we niet alleen de waarnemer van onze vrijheid en onvrijheid zijn, maar van al onze gevoelens zoals onze angst, miskenningspijn, machteloosheid, begeerte, wantrouwen, haat/woede, minachting, liefde, enz. En ons tegelijk te beseffen dat die gevoelens een in gedachten gevatte wil hebben, want anders zouden we niet kunnen zeggen: “luister niet naar je angst”. Als de waarnemer, ons Ware Zelf, de singulariteit, is, dan zijn onze gevoelens en de wil ervan de dualiteit, de materie oftewel ons ego. Dit betekent dat zolang we ons ego zijn onze wil bestaat uit de wil van onze bewuste en onbewuste gevoelens. Een wil die te herkennen is aan het weten of willen weten wat we willen oftewel aan de schijnzekerheid die inherent is aan de materie.

De ervaring leert dat voor de transitie van ego naar Zijn het ego letterlijk dient te sterven. Voor het ego is het dus van levensbelang om de wil ervan in stand te houden. Dat geschiedt in de vorm van onze weerstand tegen het praten over gevoelens, het verantwoordelijkheid nemen ervoor (niet de ander de schuld ervan geven) en vooral het innerlijk toelaten en er doorheen gaan ervan. Om ons uit ons ego te bevrijden dienen we die weerstand te overwinnen. Dat is bekend, omdat we weten dat het toelaten van gevoelens, dat al geschiedt in het praten erover, bevrijdend is. Om één te worden met de volmaakte vrijheid (en verantwoordelijk) van ons Ware Zelf oftewel te Zijn moeten we dus niet, zoals Hirsch Ballin zegt, de waarde van het recht herontdekken, maar de wil van onze gevoelens negeren en daarmee onze gevoelens toelaten oftewel aan zijnsontwikkeling doen. Het probleem is dat deze universele Weg naar het Zijn, die door het leven zelf gedirigeerd wordt, ontbreekt in de samenleving. Dit ondanks de vele methoden die beweren het Zijn of andere benamingen daarvoor dan wel eigenschappen ervan zoals balans en rust te realiseren.

Het feit dat Hirsch Ballin vrijheid afhankelijk maakt van het recht en derhalve de realisering van de volmaakte vrijheid belemmert, betekent dat hij zijnsontwikkeling belemmert.

Vraag het artikel, genaamd 'Waarde van het recht voor vrijheid', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Bron: NRC 6 en 7 mei 2013
Illustratie: Arcadio Esquivel

 

 

 

Vrije meningsuiting is belangrijk voor het realiseren van het Zijn. Want het dwingt tot het verantwoordelijkheid nemen voor de gevoelens die er door geraakt worden. Dat de vrije meningsuiting verboden wordt is niet alleen een schending van de grondrechten van de rechtsstaat, maar ook een belemmering van de realisering van het Zijn.

Bron: Volkskrant 3 mei 2013

Vraag het artikel, genaamd 'Politie schendt grondrechten van de rechtsstaat', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Yunus is een Nederlands kind van Turkse afkomst dat door Nederlandse pleegouders in Nederland wordt opgevoed. In Turkije is men daar zeer kwaad over. Temeer daar de pleegouders lesbisch zijn. Ze vinden dat een Turks kind door hetero Turkse pleegouders opgevoed moet worden. Die kwaadheid uit zich in een mediahetze tegen Nederland waar zelfs de premier van Turkije, de heer Erdogan, deel van uitmaakt. Hieruit valt af te leiden dat de hechting aan cultuur in Turkije zeer groot is. Dat zou geen probleem zijn als die cultuur een verlichte cultuur zou zijn die de mens in zijn waarde laat en dus niet wil indoctrineren. Dat is wel het geval voor wat betreft de Nederlandse, maar niet voor wat betreft de Turkse cultuur zoals uit de reacties op deze zaak en uit de respectering van de mensenrechten in dat land blijkt. Moeten we de eis van de Turken inwilligen? Gezien de existentiële noodzaak van het realiseren van het Zijn als zijnde de staat van volmaakte onthechting, authenticiteit en heelheid en het feit dat zich in de samenleving en vooral in de Nederlandse samenleving de kwantumsprong van ego naar Zijn voltrekt, kan gesteld worden dat het antwoord op die vraag ontkennend moet zijn. Waar de Turken dus mee bezig zijn, is het belemmeren van zijnsontwikkeling en daarmee van de evolutionaire kwantumsprong van ego naar Zijn waarvan de voltooiing van existentieel belang is.

Bron: NLbe

 

 

 

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. De instituties verliezen hun geloofwaardigheid en daarmee hun autoriteit. Dat geldt ook voor de katholieke kerk. Maar die verdedigt zich. Paul Kennedy van de Yale Universiteit doet dit door er op te wijzen dat alle misstanden slechts bijzaken zijn en dat het om de kern gaat, te weten: Heb je naaste lief zoals jezelf. In zijn artikel is duidelijk wat hij daarmee bedoelt. Hij bedoelt met naastenliefde dat je geeft, en vooral aan de armen. Daarmee impliceert hij dat dit de Wil van God is en dat God er dus dogma's op na houdt. Als je dit dogma overneemt en toepast dan belemmer je je zijnsontwikkeling. Dat betekent niet dat het Zijn niet kan geven. Het betekent wel dat het Zijn niet moet geven. Dat zal het Zijn ook niet doen, omdat die één is met de Wil van God oftewel volmaakt vrij en verantwoordelijk is.

Bron: Volkskrant 15 maart 2013

 

Vraag het artikel, genaamd 'Kern katholicisme', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

 

 

 

 

 

 

 

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Maar er zijn nog krachten die zich ertegen verzetten. Het Soeterbeeckprogramma van de Radboud Universiteit Nijmegen lijkt er een van. Want dat nodigt iedere keer sprekers uit, zoals Simon Critchley (zie), die de burger weer naar het geloof c.q. de moraal terug wil brengen. En Deirdre McCloskey die de burger met behulp van het verleidelijke vooruitzich van economische groei naar de burgerlijke deugdzaamheid uit het verleden terug wil brengen. Niet verwonderlijk gezien de katholieke signatuur van die universiteit.

Bron: NRC 9 maart 2013
Illustratie: Hollandse Hoogte