Intervieuw door Matthea Westerduin.

U schrijft dat voor u niet langer de vraag centraal staat hoe te leven, maar hoe lief te hebben.
'Mijn vorige boek verdedigt het idee van een filosofische dood, dat filosoferen bestaat uit leren hoe te sterven. De Griekse filosoof Socrates is daar een goed voorbeeld van. Hij hield zelf de controle over zijn dood en bepaalde wanneer en hoe hij zou gaan. Maar daar zit iets egoïstisch en liefdeloos in. Toen stuitte ik op de geschriften van middeleeuwse mystici, zoals Hadewijch.'

Wat kunnen we leren van die mystici?
'Dat liefde moeite kost en discipline vereist. Liefde is iets raadselachtigs voor ons geworden. We hebben het gereduceerd tot een wederzijdse uitwisseling van gunsten. Jij doet iets voor mij en ik doe iets voor jou. Het moet makkelijk en aangenaam zijn. Op die manier kan ik ook houden van deze bloem of van een kat. Maar ik verlang niet naar mijn kat.'

Waarom vindt u dit verhaal over de liefde maatschappelijk van belang?
'Niet alleen liefde, maar ook morele intuïtie moet je aanleren en trainen. Dat was een belangrijke kracht van religieus onderricht in de maatschappij. Of mensen het nu begrepen of niet, er was een soort vanzelfsprekende moraal. Je bent iets verplicht aan de ander: het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Dat die verhalen er niet meer zijn, brengt een risico met zich mee.

Zoals?
'Het staat er slecht voor. De religieuze verhalen zijn vervangen door een illusie van onafhankelijkheid en autonomie. We denken dat we onze identiteit kunnen vormgeven door opleidingen of op te treden in reality shows. Maar we zijn helemaal niet onafhankelijk en autonoom. Veel religieuze tradities erkennen die machteloosheid zonder lam te slaan. Het vroege christendom had geen enkele macht, maar was wel in verzet tegen de macht, tegen het Romeinse Rijk. Toen Paulus zich bekeerde werd hij van een Romeins staatsburger iemand zonder identiteit. Hij was niemand meer. Zonder enige status produceerde hij een revolutie, uit het niets, met niets.'

Moraliteit komt niet vanzelf, wil Critchley maar zeggen. Als illustratie noemt hij een boek van Samuel P. Oliner. Die onderzocht waarom in de Tweede Wereldoorlog sommige Nederlanders Joden lieten onderduiken en anderen niet. Hij ontdekte dat de eerste groep van huis uit meer aandacht mee had gekregen voor zorg en verantwoordelijkheid voor anderen. Zij konden beter hun eigen behoeften opzij zetten.

Critchley: 'Ik ben een fervent voorstander van een slecht geweten. Wij hebben een verantwoordelijkheid voor anderen, voor vluchtelingen en vreemdelingen. Ik vind schuldgevoel fantastisch. Ik zou willen dat er meer schuldgevoel was in de wereld. Pas dan zal de kans verkleinen dat mensen willekeurig worden verstoten of vermoord.'

En zo heeft de atheïstische Critchley zijn eigen evangelie vormgegeven: net zomin als een voetbalclub zonder clublied en hartstocht kan bestaan, kan de politiek buiten een publieke religie. De aftakeling van de democratische instituties is daar een illustratie van. Maar fundamenteler dan dat, is dat we ons idee van autonomie moeten opgeven en ons trainen in de liefde. We moeten onszelf veranderen. En als we daar een flinke dosis schuldgevoel voor nodig hebben is dat geen enkel bezwaar. We zijn het de ander verschuldigd.

De kwantumsprong van ego naar Zijn zorgt ervoor dat de mens innerlijk vrij wordt en dus ook vrij van moraal, van normen en waarden, van institutionele dogma's als die van het geloof, de religie. In eerste instantie creëert dat een vrij spel voor het ego en dat is waar velen nu moeite mee hebben, temeer daar de kwantumsprong gepaard gaat met crises die onze beschaving en zelfs ons voortbestaan bedreigen. Mensen als Critchley willen daarom terug naar de moraal en zelfs het afschuwelijke schuldgevoel creëren. Zij willen de evolutie dus terug draaien en daarmee het ego, de gevangenschap van de materie (de dualiteit tussen goed en kwaad) die de oorzaak van de crises is, in stand houden. Zij zien kennelijk niet dat de evolutie op weg is naar het Zijn en dat we daar altijd naar verlangd hebben. En dat dat de echte oplossing van de crises is. Mensen als Critchley belemmeren dus zijnsontwikkeling.

Bron: Volkskrant 3 januari 2013

Vraag het artikel, genaamd 'De westerse mens kan niet zonder geloof, terug naar de moraal', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

 

 

 

 

 

 

Alles hangt met alles samen oftewel iedereen is met iedereen verbonden, iedereen is één. Geen band hebben met iemand bestaat dus niet. Het ego is de staat van afgescheidenheid van de eenheid. Het Zijn is de staat van één zijn met de eenheid, met het Geheel. Het Zijn is de staat van volmaakt jezelf zijn. Het is dus altijd mogelijk jezelf te zijn. Maar wat bedoelt Van Gaal met zijn opmerking? Wat bedoelt hij met een band? Hij bedoelt een bepaald gevoel en een bepaalde vorm op grond van dat gevoel. Bijvoorbeeld, je voelt vriendschap of collegiale loyaliteit en drukt dat uit in bepaald gedrag. Van Gaal vindt dat als je dat hebt dat je dan pas jezelf bent. Jezelf zijn is dus volgens hem gebaseerd op vorm en dus afhankelijk van vorm. Het ego is de gevangene van de materie, de vorm. Van Gaal's bewering is derhalve een egobewering ter in standhouding van het ego. Weer zo'n slimme actie van het ego! Het Zijn is vrij/los van vorm oftewel niet afhankelijk van vorm. Van Gaal's bewering is derhalve een belemmering van zijnsontwikkeling.

Waarom zou de Paus deze oproep doen? Wil hij de angst voor het vergaan van de wereld wegnemen? Of is hij in staat te beseffen dat het in deze tijd, waarin de kwantumsprong van ego naar Zijn zich voltrekt, niet gaat om het vergaan van de fysieke wereld, maar om het vergaan van onze gevangenschap van de materie, dus om het vergaan van ons ego? Want als religieus leider, die wil dat gelovigen gehoorzaam blijven aan de kerk, zal hij daar tegen zijn en dus oproepen niet in het vergaan van de wereld te geloven. Het Zijn is immers de staat waarin men innerlijk vrij is, één is met God, en daardoor onafhankelijk is van de kerk. Als dat zo is, dan kan de oproep van de paus als belemmering van zijnsontwikkeling worden aangemerkt.

Bron: Volkskrant 19 november 2012

 

 

Bron: NRC 7 september 2012

Sanne Bloemink betoogt dat we niet zelf verantwoordelijk zijn voor ons geluk. Daarmee belemmert ze de ontwikkeling van het Zijn. Het Zijn is namelijk de staat van volmaakt geluk. Het wordt gerealiseerd door al je gevoelens, hoe pijnlijk ook, te accepteren en tot het punt van bevrijding oftewel tot het Licht van het Ware Zelf toe te laten en zodoende één te worden met dat intrinsiek harmonieuze c.q. gelukkige Ware Zelf. Dit betekent dat je kunt kiezen voor je geluk en er dus zelf verantwoordelijk voor bent.

Vraag het artikel, genaamd "We zijn niet zelf verantwoordelijk voor ons geluk", op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

 

 

 

 

Als gevolg van de kwantumsprong van ego naar Zijn heeft het ego in eerste instantie vrij spel. Een kenmerk van het intrinsiek onvervulde ego is dat het anderen graag als minder of slecht aanmerkt. Want dat geeft het gevoel zelf meer of goed te zijn oftewel schijn-vervuldheid. Dat kenmerk hebben vele journalisten ook. Een van de gevolgen ervan is dat ze politici die eerlijker worden en verantwoording afleggen oftewel transparanter worden gaan aanvallen op de inhoud daarvan in plaats van ze te complimenteren over hun transparantie. Daarmee belemmeren journalisten zijnsontwikkeling en dus de kwantumsprong van ego naar Zijn.

Bron: Volkskrant 1 september 2012