In het Advaita-tijdschrift ‘InZicht’ van 1 februari 2014 staat de vraag centraal: Wat is ethisch handelen? Aangezien dit tijdschrift zich bezig houdt met het onderzoek naar verlichting c.q. het Zijn, worden alle verhalen erover in deze context geplaatst. Wat me daarbij opvalt is dat er geen eenduidigheid is terwijl het antwoord op die vraag oneindig eenvoudig is. Dat zegt mij dat ook de Advaita ondanks het al duizenden jarige bestaan ervan nog niet gevonden heeft waar zij naar op zoek is. Ik heb me afgevraagd: waarom? Al lezende werd mij dat duidelijk. De beoefenaars ervan gaan er vanuit dat inzicht in het Zijn naar het Zijn leidt en dat totaal inzicht in het Zijn het zijn van het Zijn is. Daartoe hebben ze een redeneertrant ontwikkeld waarin ze waarheden verwerpen en aannemen zodat uiteindelijk duidelijk wordt dat je al verlicht c.q. het Zijn bent. Zo stellen ze bijvoorbeeld dat het toelaten van gevoelens in feite betekent dat je er vanaf wilt. Ze weten kennelijk niet dat het toelaten niet het verlies van gevoelens betekent, maar het vrij/los zijn van de wil ervan. En zo stellen ze ook dat de mens in wezen oftewel in het bewustzijn non-dualistisch is en de dualiteit derhalve een illusie is. Dat betekent dat ze ook de ervaring van de dualiteit, dus gevoelens, als illusie beschouwen. Ze onderbouwen dit door de ervaring dat gevoelens (en de gedachten ervan) vanzelf verdwijnen en dat ze er dus alleen maar naar hoeven kijken. Dat is zondermeer een vlucht bij de ervaring vandaan en is wel een heel slimme truc van het ego om in stand te blijven. Ze weten kennelijk niet dat gevoelens inclusief de wil ervan weliswaar het Zijn blokkeren, maar dat zijnsontwikkeling als zijnde het innerlijk toelaten ervan tot bevrijding ervan en daarmee tot het Zijn leidt. Met andere woorden, we moeten door de gevoelens oftewel door de materie, de aarde, heen (de incarnatie voltooien) om het Licht van het Zijn daadwerkelijk te worden oftewel de hemel op aarde te realiseren. Verder weten ze kennelijk ook niet dat het leven, dat op niets anders uit is dan het realiseren van het Zijn, je precies op het juiste moment in precies die omstandigheden brengt waardoor je geconfronteerd wordt met precies die gevoelens die nodig zijn voor het realiseren van je Zijn. Hetgeen de onmisbaarheid van gevoelens en de omgang ermee voor het realiseren van het Zijn aantoont. Kortom, als gevolg van het achterwege zijn van zijnsontwikkeling hebben ze wel inzicht in het Zijn, maar zijn ze het niet. Advaita leidt dus niet naar het Zijn en kan daarom als prézijnsontwikkeling worden aangemerkt. Het is pré, omdat het bewust zijn van gevoelens een eerste stap in zijnsontwikkeling is.

Voor een ander voorbeeld hieromtrent, zie Joanika

Voor het antwoord op de vraag: Wat is ethisch handelen vanuit het Zijn? zie.

Isha Judd van Urban Lotus.
"Het ego is een populair onderwerp in moderne boeken over spiritualiteit. Toch focus ik niet zoveel op het ego, want ik heb veel mensen zichzelf zien verliezen in hun strijd om er tegen te vechten of het te vernietigen. Het komt allemaal door een veelvoorkomende misvatting: het idee dat het ego an sich slecht of zelfs zondig is. Dit voedt het geloof in afgescheidenheid, en met name afgescheidenheid van het zelf.

Er is niks mis met het ego. Het is gewoon een vorm van bescherming. Het ego omvat het imago van iemand, de maskers en verdedigingsmechanismen die we gebruiken om onze onzekerheid achter te verschuilen. Om dit uit te leggen, gebruik ik vaak de volgende analogie:

Stel je voor dat je een ei bent. In je zit een adelaarskuiken. Deze adelaar staat voor je liefdesbewustzijn, je ware zelf, je volledige potentieel. Maar toch weet je nog niet dat deze adelaar bestaat, want nu ben je nog maar een ei. De eierschaal staat voor het ego. De functie van deze schaal is om datgene wat nog niet uitgebroed is te beschermen, om het adelaarskuiken te beschermen tegen de wereld tot hij er klaar voor is. Deze schaal kan zichzelf misschien uiten als valse trots of arrogantie, als onzekerheid of geveinsde nederigheid. Het is de stem die je vertelt dat er iets mis met je is, dat je anders moet zijn. Het is de stem die je altijd naar beneden trekt, je klein houdt, twijfelt, wantrouwt, piekert. Is er iets mis met de eierschaal? Nee. Die doet gewoon haar werk en biedt bescherming tot de adelaar sterk genoeg is geworden.
Wanneer het adelaarskuiken groot genoeg is, begint het de schaal weg te pikken. Hoe meer de schaal aan het licht wordt blootgesteld, hoe sneller ze uiteenvalt, want met elke nieuwe deuk, wordt de adelaar zich nog meer bewust van een realiteit die veel groter is dan hij ooit heeft gekend of durven dromen, dus zijn verlangen om los te breken en vrij te zijn wordt steeds groter.

Wanneer hij eindelijk is losgebroken, omarmt het licht hem vanuit elke hoek en koestert hij zich in de stralende glorie van zijn nieuwe koninkrijk. Hij slaat zijn vleugels uit, want hij weet dat hij niet meer wordt beperkt door de krappe ruimte van het ei; hij is de koning van de lucht.

Op het pad naar ontwaking hoef je het ego niet te vernietigen of er tegen te vechten: dit voedt je afgescheidenheid alleen maar.

Focus er juist op om de majestueuze adelaar in je te laten groeien. Wanneer je bewustzijn volgroeid is, zal het ego vanzelf wegvallen, zonder moeite, omdat het niets meer hoeft te beschermen."

De nuance.
Isha veronderstelt dat het ego er is om je te beschermen zolang je het Zijn niet gerealiseerd hebt en dus heel nuttig is. Daarbij gaat ze voorbij aan het feit dat het ego de gevangenschap van de materie, de dualiteit, is en dat het doel daarvan is om er vrij/los van te komen en zodoende het Licht in de materie te brengen, de hemel op aarde te realiseren, één te worden met het Geheel, de natuur, het leven zelf, je Ware Zelf, God of kortweg te Zijn. Verder stelt ze dat het ego (genaamd de eierschaal) vanzelf wegvalt als het bewustzijn volgroeid is. Daarbij gaat ze voorbij aan het feit dat het ego een eigen wil heeft en dat die wil tot op heden ons belemmerd heeft het Zijn te realiseren. Dat betekent dat het uiterst moeilijk en zelf het moeilijkste is wat er is om die wil te weerstaan of anders gezegd om het gevecht met het ego aan te gaan. Er is dus wel degelijk sprake van de noodzaak van een gevecht. Temeer daar het ego letterlijk sterft als dit gevecht gewonnen is. Zij pleit er voor dit gevecht niet aan te gaan en af te wachten tot het bewustzijn volgroeid is. Daarmee pleit ze eigenlijk voor wat in de spirituele literatuur 'De weg van het lijden' wordt genoemd en tot op heden de weg is die de mensheid afgelegd heeft, ook al leidt die weg momenteel tot de climax van de intrinsieke zelfdestructie van het ego in de vorm van existentiële crises. Ze pleit dus niet voor bewuste bewustzijnsgroei c.q. zijnsontwikkeling. Een typisch voorbeeld van egospiritualiteit c.q. spiritueel materialisme en dus van prézijnsontwikkeling.

Eckhart Tolle, auteur van “De kracht van het nu in de praktijk”.
Het herwinnen van het bewustzijn van Zijn en het verblijven in die toestand van ‘voelen-verwezenlijking’ is verlichting. Het grootste obstakel voor het ervaren van deze werkelijkheid van je verbondenheid is de identificatie met je verstand waardoor je denken dwangmatig wordt. Het verstand is een voortreffelijk instrument als je het goed gebruikt. Bij verkeerd gebruik wordt het echter erg destructief. Het goede nieuws is dat je je wel degelijk kunt bevrijden van je verstand. Je doet dit door de denker, de stem in je hoofd, oordeellos waar te nemen. Terwijl je naar de gedachte luistert, voel je een bewuste aanwezigheid – je diepere zelf – als het ware achter of onder de gedachte. De gedachte verliest dan al snel haar macht over je en houdt op doordat je het verstand meer van energie voorziet door je ermee te identificeren. Je voelt ook een subtiele opwelling van vreugde uit je binnenste komen, de vreugde van Zijn. In plaats van door ‘de denker waar te nemen’ kun je de gedachtestroom ook onderbreken door je gewoon volkomen te concentreren op het Nu.

De nuance.
De vraag is door wat het verstand aangestuurd wordt. Tolle heeft het niet over de in gedachten gevatte wil van je bewuste en onbewuste gevoelens. Terwijl duidelijk is dat die een in gedachten gevatte wil hebben. Anders kan je er immers niet naar luisteren. Hij heeft het helemaal niet over gevoelens. Laat staan over het ego als zijnde de gevangenschap van de materie, de dualiteit, dat hetzelfde is als de gevangenschap van c.q. de beheersing door de in gedachten gevatte wil van je gevoelens. En dat terwijl die gevangenschap - het ego - evident is. Want zonder dat zouden we niet naar vrijheid en eenheid oftewel naar volmaaktheid/verlichting/echtheid streven. Wat Tolle dus doet met zijn strijd tegen het verstand is symptoombestrijding waarbij hij ook nog het kind met het badwater weggooit. Want het verstand is niet alleen maar slecht. Het is ‘slecht’of beter gezegd het houdt ons af van de ontwikkeling van ons Zijn als het de gedachten zijn die door gevoelens geproduceerd worden. M.a.w. als ze door het ego geproduceerd worden. Want als het Zijn gerealiseerd is, is het verstand een instrument daarvan of beter gezegd van het leven zelf, van God, dat op niets anders uit is dan het realiseren van het Zijn, van de eenheid met het leven zelf, met God en dus van dat waar we ten diepste naar verlangen. Wat Tolle ervaart zodra hij het verstand uitgeschakeld heeft en in het Nu is, is niet meer dan het contact met de vreugde en de lichtheid van het Zijn. En dat wekt de schijn van één zijn ermee. Omdat het slechts schijn is, raadt hij je aan om te blijven mediteren, te blijven kijken naar je verstand, je blijvend te concentreren op het Nu terwijl dat Nu, zoals door de wetenschap is aangetoond, niet het echte Nu is. M.a.w. je moet iets blijven doen om het Zijn te kunnen ervaren terwijl je in het Zijn niets meer hoeft te doen om het Zijn te ervaren en je bovendien in het echt Nu, het Nu van de singularitet c.q. het zwarte gat, bent. Kortom, Tolle doet aan symptoombestrijding. Hij leidt je niet naar je Zijn.

 In deze video geeft Johan Noorloos inzicht in het feit dat er zich een stilte, een leegte, in je bevindt en dat daar contact mee gemaakt kan worden. Meditatie en Yoga zijn daar de hulpmiddelen voor. In dat contact ervaar je het geluk en de liefde waar je zo naar verlangt. Ook ervaar je dan emoties. Die hoef je alleen maar te ervaren en te omarmen om ze los te kunnen laten en daardoor weer de leegte te ervaren. Dit is een typisch voorbeeld van prézijnsontwikkeling. Van het innerlijk schouwen door de waarnemer in jezelf zonder die waarnemer te worden. Zonder aan te geven dat er een door het leven zelf gedirigeerde Weg afgelegd moet worden om één te worden met het leven. En dat die Weg van je vraagt om alles wat je erin ervaart, hoe pijnlijk ook, tot het erin aanwezige punt van bevrijding, van het Licht van de eenheid met het leven, toe te laten. En dat net zo lang te doen tot je onvoorwaardelijke acceptatie ervaart van je diepste pijn(en) en daardoor samenvalt met dat Licht en het leven je als gevolg daarvan niet langer hoeft te confronteren met die pijnen. Je bent dan één met jezelf en het leven oftewel je verlicht/volmaakt/echt zijn of kortweg je Zijn. Johan zal dus 'nooit' samenvallen met de rust en de liefde van de leegte in zichzelf en daardoor moeten blijven mediteren en yoga beoefenen om er contact mee te houden. Dit is precies wat er in de spirituele wereld aan de hand is. Het is een goede eerste stap, maar herbergt de valkuil van de hechting aan de methode waar je niet vanaf komt. Wat dus ontbreekt is zijnsontwikkeling.

De vijf stappen naar verlichting volgens Andrew Cohen getoond op de website van The Optimist, voormalig Ode.

Zuivere intentie.
Dit eerste principe is het fundament van een authentiek spiritueel leven. Het houdt in dat je – als je erin wilt slagen je los te maken van angst, onwetendheid en zelfbedrog – er geen moment aan mag twijfelen dat je niets liever wilt dan vrij zijn, nu. Niet twijfelen betekent niet alleen dat je je in filosofische zin verbindt, maar dat je je in emotionele zin verbindt – het belangrijkste van alles. De transformatie waarover ik het heb, hangt uiteindelijk nu eenmaal af van je emotionele overtuiging. Dat betekent dat je niet onzeker bent over je fundamentele uitgangspunt, zelfs niet onder intense druk van emoties als angst, verwarring, frustratie en begeerte. De grote verandering brengt je in feite naar het punt in je eigen evolutie waarin vrijheid je liever is dan vervulling van je wensen.

De nuance.
Volgens dit principe moet je er geen moment aan twijfelen dat je niets liever wilt dan vrij zijn om los te zijn van angst, onwetendheid en zelfbedrog. Vrij zijn is echter wat de mens al wil sinds het begin van zijn bestaan, maar nog steeds niet gerealiseerd heeft. De reden daarvan is dat de pogingen daartoe voortkomen uit de wil van het intrinsiek onvrije ego die niets anders wil dan het ego en dus de onvrijheid ervan in stand houden. En dat doet door de mens weg te houden bij het toelaten van zijn gevoelens als zijnde de veroorzakers van zijn onvrijheid. Ook dit principe van Andrew Cohen draagt daaraan bij. Want dit principe gaat in wezen over de zelfmanipulatie die eigen is aan het op beheersing van het leven gerichte ego. Je moet immers je twijfel onderdrukken en je moet vrij willen zijn. Waar het echt om gaat, is dat je twijfel, net als al je andere gevoelens, precies dat is wat je weerhoudt om vrij te zijn en dat je deze gevoelens tot op het punt van bevrijding, van Licht, toe moet laten om er vrij/los van te komen. Je moet dus je twijfel toelaten oftewel voluit twijfelen in plaats van, zoals Andrew zegt, niet mogen twijfelen. Dit toelaten van gevoelens is het enige wat je hoeft te doen om verlicht te worden. Eenvoudiger kan niet!! Daarbij aantekenend dat het ook het moeilijkste is wat er is, omdat de overlevingsdrang van het uiterst krachtige en slimme ego dit wil verhinderen en daar tot op heden in geslaagd is.

De wet van de wil.
Het tweede principe zegt dat we – als we niets liever willen dan vrij zijn – bereid moeten zijn verantwoordelijkheid te aanvaarden voor alles wat we doen en voor de consequenties van welke ervaringen we in het verleden ook maar hebben gehad. De wet van de wil is gebaseerd op de ontdekking dat we allemaal precies weten wat we doen. Dus omdat je niets liever wilt dan vrij zijn, maak je de bewuste keus geen slachtoffer meer te zijn. Als je niet bereid bent verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat je in het verleden gekwetst, verwond en getraumatiseerd bent, is het onvermijdelijk dat je op de een of andere manier andere mensen zult kwetsen, verwonden en traumatiseren. Waarom? Omdat je je een slachtoffer voelt, omdat je denkt ‘ik kan er niets aan doen’. Wanneer je innerlijk afstand doet van de slachtofferpositie, zal je neiging uit onwetendheid en zelfzucht te handelen en anderen leed te berokkenen radicaal afnemen.

De nuance.
Het ego is de staat van afgescheidenheid van het geheel waar ieder mens die op aarde komt mee begint. Dit betekent dat het ego een intrinsieke staat van slachtofferschap, van lijden aan het bestaan of beter gezegd van lijden aan de ervaringen van het bestaan, dus aan de ervaren gevoelens, is. Dat slachtofferschap raak je niet kwijt door er bewust voor te kiezen geen slachtoffer meer te zijn. Want dan onderdruk je de gevoelens in plaats van ze toe te laten en doe je precies wat het ego wil om zichzelf in stand te houden en waar het tot op heden succesvol in is geweest. We hoeven dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor alles wat we doen zoals Andrew zegt. We hoeven alleen maar verantwoordelijkheid te nemen voor ons gevoelens. En dat betekent dat we ze accepteren als van onszelf oftewel niets of niemand de schuld ervan geven en ze toelaten tot het punt van bevrijding.

Alles onder ogen zien, niets vermijden.
Het derde principe is de ultieme vorm van spirituele beoefening. Ik noem het alles onder ogen zien, niets vermijden. Een niet-verlichte verhouding tot de ervaring houdt in essentie in dat je niets onder ogen ziet en alles vermijdt. Meestal leren we niet erg veel van onze ervaring. We veranderen nauwelijks. En de oorzaak daarvan is simpelweg dat we geen nauwkeurige aandacht besteden aan de ervaring die we in feite hebben. Ik heb het niet over aandacht in oppervlakkige zin, maar over diepgaande aandacht. Wat doe je nu echt in het leven, hier, nu, in deze wereld? Hoe ga je met anderen om, hoe breng je je tijd door – hoe opmerkzaam ben je op wat je feitelijk doet? Vaak zijn we helemaal niet zo opmerkzaam. En omdat we zulke onbekenden zijn voor onszelf, blijven we handelen op basis van onbewuste impulsen en richten we overal om ons heen verwoestingen aan. Als je aandacht begint te besteden aan wat je doet omdat je vrij wilt zijn, begin je de juiste keuzes te maken en stop je met het maken van verkeerde keuzes. En als je werkelijk alles onder ogen ziet en niets vermijdt, handel je niet meer uit onwetendheid en zelfzucht en doe je anderen geen pijn meer.

De nuance.
De aanbeveling van Andrew Cohen om niets te vermijden en alles onder ogen te zien, lijkt op het toelaten van al je ervaringen. Dat is echter niet het geval. Want hij heeft het over het leren van ervaringen om tot verandering te komen en over het beantwoorden van vragen over je leven zoals: Wat doe je nu echt in het leven? Hoe ga je met anderen om? Hoe opmerkzaam ben je op wat je feitelijk doet? Allemaal vragen van het op beheersing gerichte ego. En daarmee vragen die in wezen niet relevant zijn, omdat het Zijn de staat van volmaakt zijn is en dus de staat is die niets hoeft te leren om beter, om volmaakt te worden. Je kunt die vragen dus gewoon overslaan en je bezig houden met het bewust worden van je gevoelens en het toelaten daarvan.

De waarheid van het onpersoonlijke.
Het vierde principe houdt in dat ieder aspect van de menselijke ervaring volledig van onpersoonlijke aard is. Het zegt ons dat de persoonlijke sfeer, het persoonlijke, narcistische zelfgevoel dat het ego is, van moment tot moment wordt gecreëerd door de dwangmatige en mechanische personalisatie van bijna iedere gedachte, ieder gevoel en iedere ervaring. Personalisatie betekent: ‘Dit is van mij en hierin ben ik uniek.’ Dus als we bijvoorbeeld angst voelen, maken we daar iets persoonlijks van door te zeggen: ‘Dit is van mij en hierin ben ik uniek.’ Maar iedereen voelt wel eens angst, en ervaart dan precies hetzelfde. Er kan enig verschil zijn in de mate van intensiteit, maar het gevoel is hetzelfde. Waar het om gaat, is dat er maar één ervaring van angst is. De schokkende waarheid is dat de gehele menselijke ervaring van onpersoonlijke aard is. Dat is wat je ontdekt, als je in je eigen ervaring kijkt. Je begint je persoonlijke, menselijke ervaring te zien als een onpersoonlijke expressie van iets dat universeel is. Dus als je in staat wilt zijn om te gaan met de bewegingen van je geconditioneerde geest, als je wilt kunnen omgaan met het onvoorspelbare opkomen en verdwijnen van je emoties, dan moet je beginnen je bewust te worden van de onpersoonlijke aard van dat alles. Want dan begin je door de illusie van het persoonlijke heen te kijken. Je begint te ontdekken dat je deel uitmaakt van deze onmetelijke uitbarsting van leven en energie en bewustzijn waaruit het evolutionaire proces bestaat.

De nunace.
Wat Andrew Cohen beter kan zeggen is dat het ego de staat, de persoonlijkheid, is waarin we beheerst worden door de in gedachten gevatte wil van onze gevoelens. Maar dat we die staat niet zijn maar hebben. En dat wie we zijn de waarnemer, het bewustzijn, van ons ego, dus dat wat weet dat we een ego hebben, genaamd het Ware Zelf , is. En dat het één zijn met het Ware Zelf het verlicht/volmaakt/echt zijn of kortweg het Zijn is en een staat is waarin je niet hoeft om te gaan met je gevoelens, maar waarin je vrij/los bent van (de wil van) je gevoelens.

Ten behoeve van het geheel.
Het vijfde principe wijst op de hoogste en heilzaamste context van het streven naar bevrijding. Die context is: ten behoeve van het geheel. Waarom verlang je er zo hartstochtelijk en intens naar om vrij te zijn? Niet alleen ten behoeve van je eigen bevrijding. Maar ook ten behoeve van de transformatie van de hele wereld, ten behoeve van de verlichting van het hele universum, ten behoeve van de evolutie van het bewustzijn zelf. Plotseling begin je je te bekommeren om het leven, om wat hier gebeurt, om je eigen effect op deze wereld. En de wijze waarop je je tot je eigen ervaring verkiest te verhouden is de wijze waarop je je tot de wereld zult verhouden. Dus waarom wil je vrij zijn? Ten behoeve van alle anderen. Door zoveel toewijding te tonen, ontdek je je natuurlijke waardigheid als mens. En alle bekommernis om jezelf, alle zelfhaat, wordt radicaal opzijgeschoven en opgelost als deze natuurlijke waardigheid ontluikt. Zolang je fundamentele motief persoonlijk en egocentrisch is, zal je leven nooit veel zin hebben. De menselijke ervaring is slechts absoluut en volkomen zinvol wanneer je drijfveren niet meer fundamenteel zelfzuchtig zijn, maar altijd iets dienen dat veel groter is dan jij. - See more at: http://goo.gl/nZGk4

De nuance.
Waarom maakt hij het weer nodeloos ingewikkeld. Het lijkt wel alsof hij wil zeggen dat je naar de verlichting van het geheel moet streven. Hij kan gewoon zeggen dat je niets anders kan dan zorgen voor je eigen verlichting en dat dit tevens de verlichting van het geheel, het universum, is. Dat is namelijk het geval en maakt het verlicht worden oneindig eenvoudig. Jammer alleen dat hij in de vorige vier principes niet tot de essentie van het verlicht worden toekomt. Want daardoor weet je niet hoe verlichting gerealiseerd wordt.

Conclusie.
Andrew Cohen heeft niet begrepen dat het realiseren van verlichting oneindig eenvoudig en het moeilijkste is wat er is. Daardoor maakt hij de realisering van verlichting onnodig ingewikkeld. Sterker nog, daarmee maakt hij die realisering onmogelijk.