Prof. Jan Rotmans: Transitie in de zorg
Prachtig verhaal van Jan Rotmans over transitie in de zorg. Van systeem centraal naar mens centraal. Wat ik erin mis, is dat het verhaal niet gaat over de transitie in de mens, maar over de transitie van de mens (met behulp van waarden) en dus van systemen ter verandering van de mens. Het gaat dus niet over de innerlijke kwantumsprong van ego naar Zijn, van gevangenschap van de materie naar het vrij zijn erin. Een sprong die nu noodzakelijker is dan ooit, omdat de climax wordt bereikt van de intrinsieke zelfdestructie van het ego. En nu gemakkelijker is dan ooit, omdat de mens volledig op zichzelf wordt teruggeworpen en daardoor zichzelf moet en wil zijn en op zoek is naar zijn verlicht/volmaakt/echt Zijn.
Enkele onderdelen van het verhaal van Jan Rotmans die de transitie van systeem naar mens centraal duidelijk maken.
Aan de hand van de hiernaast afgebeelde uitgangspunten wordt duidelijk dat de transitie in wezen gaat over de kwantumsprong van ego naar Zijn. Want in het Zijn is de mens volmaakt mensgericht, menslievend, in eigen Kracht, één met de omgeving en samen-redzaam. Belangrijk om daarbij te vermelden is dat iedere geestelijke en lichamalijke kwaal veroorzaakt wordt door de afgescheidenheid van het Zijn c.q. het leven zelf en de ervaring van de confrontatie ermee het middel is om het Zijn te realiseren. Is het gerealiseerd, dan is het niet langer nodig ermee geconfronteerd te worden en zijn derhalve ook de kwalen niet langer nodig. Op grond hiervan kan het Zijn als de volmaakte gezondheid aangeduid worden. De transitie gaat dus ook over de transitie naar volmaakte gezondheid.
Over het algemeen denken organisaties de uitgangspunten van Zorg 3.0 te kunnen realiseren op grond van het inmiddels achterhaalde maakbaarheididee, dus door gedragsverandering. Dat is echter een misvatting. De uitgangspunten zijn geen manieren van doen/gedrag. Het zijn zijnskwaliteiten en zijn derhalve alleen te realiseren door zijnsontwikkeling: de universele Weg naar het Zijn. Bovendien willen mensen nu meer dan ooit zichzelf zijn en zijn ze derhalve alergisch voor dogma's oftewel voor gedragsverandering vanuit religie, ideologie of (organisatie)cultuurconcepten zoals voornoemde uitgangspunten. En dat is maar goed ook, omdat dogma's het zelfdestructieve ego in stand houden.