De mensheid wordt geconfronteerd met existentiële crises. Simpelweg, omdat ze niet in balans, niet in het Zijn, is. Het verlangen naar het Zijn is nu dan ook groter dan ooit. Dat betekent in eerste instantie het verlangen naar vrijheid, naar de bevrijding van dictators, naar democratie. Er zijn al vele volkeren die dat hebben gerealiseerd. De Tunesiërs en de Egyptenaren doen daar nu een poging toe. We mogen hopen dat het ze lukt. Maar als het ze lukt, hebben ze dan het Zijn gerealiseerd? Nee, daar is meer voor nodig. Dat zie je aan de landen die al democratisch zijn. Die hebben het ook nog steeds niet gerealiseerd. De weerstand van het ego, als zijnde de innerlijke dictator, ertegen is namelijk uitzonderlijk krachtig en slim. Zelfs de spirituele wereld is op een enkele uitzondering na niet in staat zich van de invloed van het ego en dus van diens weerstand te ontdoen. Daardoor blijft ze het Zijn zoeken in methoden, in spirituele dogma's of kortweg in spiritueel materialisme. Kennelijk is dat nodig om werkelijk de Weg naar het Zijn te gaan, om tot een innerlijke revolutie te komen. Laat degenen die dat hebben gedaan zich bekend maken, ook al komen ze daarbij boven het maaiveld uit! Desnoods met spandoeken! © NLbe

Kennis is macht. Het ego (= de gevangenschap van gevoelens en de in gedachten gevatte wil ervan) is uit op beheersing en controle oftewel op macht over het leven. Het ego is echter contraproductief en dus eindig. In deze tijd wordt dat einde bereikt. WikiLeaks draagt daar aan bij. Want het openbaart de wijze waarop de macht van het ego werkt en maakt de mens daardoor bewust dat hij een ego heeft en niet is en wat dat ego van hem wil. Dat geeft hem de mogelijkheid zich van zijn ego te bevrijden en zodoende het Zijn te realiseren. Houdt het Zijn dan niets geheim? Het Zijn kent geen dogma's, geen moetens. Het Zijn dwingt zichzelf dus niet tot geheimhouding. Dat wil niet zeggen dat het bepaalde dingen niet zegt. Dat is echter geen geheimhouding, maar de manifestatie van het innerlijk vrije Zijn dat dingen op een zeker moment niet kan zeggen en op een ander moment diezelfde dingen wel kan zeggen.

David Cameron wil af van de dominantie van de geïnstitutionaliseerde ontwikkeling van de samenleving. Hij wil de mens echt centraal stellen, zij het dat het nog uitsluitend gaat over het "hebben" en niet over het "zijn". Hij wil dat realiseren door meer transparantie waardoor burgers beter geïnformeerd zijn. En door het ondersteunen van burgerinitiatieven die voortvloeien uit dat betere geïnformeerd zijn en derhalve competitieve inintiatieven zijn. David Cameron is dus bezig met de maatschappelijke empowerment van de burger. Daarmee bevordert hij indirect zijnsontwikkeling, omdat het Zijn de staat van volmaakte empowerment, van volmaakte eigenwaarde, van volmaakte vrijheid en verantwoordelijkheid, van het (absoluut) Goede zijn en doen, van volmaakt zijn, is. David Cameron bevordert zijnsontwikkeling echter niet direct. M.a.w. hij houdt er geen pleidooi voor. Maar het zou zo maar kunnen dat dat alsnog geschiedt.

Wilders is vrijgesproken. Daarmee is de vrijheid van meningsuiting uitgebreid. Je mag nu een mening verkondigen ook al is die beledigend oftewel pijnlijk. Dat betekent dat er verantwoordelijkheid genomen moet worden voor pijn. Het ego wil dat niet, omdat dat leidt tot het einde ervan. Maar de evolutie gaat van ego naar Zijn en dat gaat nu in een versneld tempo omdat de climax van de intrinsieke contraproductiviteit van het ego en daarmee het einde van het ego wordt bereikt. Met de vrijspraak van Wilders is de macht van het ego verder beperkt en is er dus een stap in de ontwikkeling van het Zijn gezet die uit niets anders bestaat dan het verantwoordelijkheid nemen, het toelaten, van met name de pijn die aan het leven ervaren wordt. Het ervaren en toelaten van de pijn die zich in je onderbewuste bevindt is dus noodzakelijk voor het realiseren van je Zijn. Is dat eenmaal gerealiseerd dan verhoud je je onvoorwaardelijk liefdevol tot je eigen pijn en ben je innerlijk vrij/los van pijn alsmede van de in gedachten gevatte wil ervan die, paradoxaal genoeg, zichzelf wil bestrijden ter instandhouding van zichzelf. Je bent dan één met de waarnemer, het bewustzijn, van je gedachten en gevoelens genaamd je Ware Zelf. M.a.w. dan ben je wie je echt bent, dan ben je volmaakt vrij en verantwoordelijk oftewel volmaakt en heb je je diepste ideaal, de ideale wereld, gerealiseerd.

De evolutie beweegt zich van ego naar Zijn, van de gevangenschap van vorm/materie naar het vrij zijn ervan. De privatisering van het publieke bezit is een onderdeel van die ontwikkeling. Het is immers een ontwikkeling die macht c.q. bevoegdheid decentraliseert, die de mens centraler stelt. Daarmee is het een ontwikkeling die de mens uiteindelijk de absolute Macht geeft die inherent is aan het Zijn. Dat is niet de dictatoriale macht van het ego die gebaseerd is op opvattingen over goed en kwaad en onderdrukkend is, maar de Macht van het Geheel/het leven zelf/God die vrij is van opvattingen over goed en kwaad oftewel het Goede is en bevrijdend is. Wanneer de mens die Macht heeft gerealiseerd, dan zal hij niet meer vanuit gevoelens als bijvoorbeeld machteloosheid of begeerte handelen. Deze Macht betekent natuurlijk niet dat ieder mens de macht over alles heeft. Bepaalde macht zal dan gedelegeerd worden. Dat zou kunnen betekenen dat de overheid die macht weer krijgt die ze nu via privatisering uit handen geeft en dat beter niet had kunnen doen (zie: De overheid is onze beste vriend) gezien het huidige vrij spel van het ego.

De huidige macht van de overheid is ego-macht die door de democratie c.q. het algemeen belang gecontroleerd wordt. De nu via privatisering uit handen gegeven macht is ego-macht die niet door het algemeen belang gecontroleerd wordt. Het is ook geen macht die gelijk is aan de Macht van het Zijn die het (ware) Algemeen Belang bevat en niet gestuurd wordt door begeerte. Als gevolg daarvan is het individuele belang belangrijker geworden dan het algemeen belang. De persoonlijke verrijking van managers van publieke en private instellingen is daar onder andere het gevolg van. Het huidige protest tegen de privatisering is in wezen een protest tegen de dominatie van het individuele ego-belang. Dus tegen de uit handen gegeven, de niet door het algemeen belang gecontroleerde, ego-macht. Dit betekent niet dat dit protest er niet zal zijn wanneer iedereen het Zijn heeft gerealiseerd en als gevolg daarvan de uit handen gegeven macht aan mensen is gegeven die vanuit het Zijn en daarmee vanuit de Macht ervan handelen. Het protest zal dan echter niet, zoals gezegd, vanuit de machteloosheid van het ego, maar vanuit de Macht van het Zijn plaatsvinden.

De privatisering maakt de mens bewust(er) van de werking en de gevolgen van het ego. Daarmee schept het de mogelijkheid voor de mens zich uit het ego te bevrijden en zodoende het Zijn te realiseren en daarmee diens absolute Macht te verwerven. Dan zal er geen ongelijkwaardige macht meer bestaan en zal het door de hele geschiedenis en tot op heden gevoerde gevecht ertegen, dat nu de kloof tussen burger en politiek heeft voortgebracht, voorbij zijn.