Dat is de door William Shakepeare's Hamlet verwoorde vraag die we ons gedurende vele eeuwen in allerlei spirituele, religieuze en wetenschappelijke denkrichtingen gesteld hebben. Dat hebben we gedaan omdat To Be ons Zijn (wie we in wezen zijn) is en dat ons diepste ideaal is.
In deze tijd zijn we er meer dan ooit naar op zoek. De oorzaak daarvan is het verlies van al ons houvast tot de waarheid aan toe waardoor we onze op vorm, op waarheid, op 'hebben', gebaseerde identiteit verliezen. Dat verlies is nodig omdat ons Zijn de innerlijk vrije oftewel houvastloze staat is.
Maar de belangrijkste oorzaak van onze zoektocht naar ons Zijn is het feit dat ons niet-Zijn, beter bekend als ons ego, ons in een alleen maar te verliezen gevecht houdt met onszelf in de vorm van het onderdrukken van onze gevoelens. Dat betekent dat het zelfdestructief is en dus de oorzaak is van al onze problemen tot en met de gevaarlijke polarisatie en de potentieel apocalyptische klimaatcrisis aan toe. Dat laatste klinkt misschien ongeloofwaardig maar is het niet als we beseffen dat we een integraal onderdeel zijn van het geheel.
De enige oplossing van onze problemen is dan natuurlijk de realisatie van ons Zijn via het toelaten van onze gevoelens. Het leven helpt ons daarbij. Het doet dat door ons onvermijdelijk met onze gevoelens te confronteren. In deze tijd neemt die confrontatie drastisch toe omdat de climax nadert van de zelfdestructie van ons ego in de vorm van de potentieel apocalyptische klimaatcrisis en de gevaarlijke wereldwijde polarisatie waarin zelfs met atoomwapens wordt gedregd.
Meer over de inhoud, de realisatie, het belang en de ervaring van het Zijn.
