Is het radicale midden van het CDA het Midden?

Het ego is de gevangenschap van de vorm, de dualiteit, de tegenstellingen, en daarmee afgescheiden van de singulariteit, de eenpuntigheid, het Midden dat huist in het Ware Zelf als zijnde de innerlijke waarnemer, het bewustzijn van het ego. Sinds het begin der tijden streeft de mens naar dat Midden, naar zijn eenheid met zijn Ware Zelf, naar zijn volmaakt-zijn, naar zijn Zijn (wie hij echt is). Het ego veronderstelt dat het midden een vorm is en tracht het derhalve via vormen, dus via wetten, regels, middelen en methoden te realiseren. Maar dat is een misvatting, want het is de staat van zijn die vrij/los is van vorm, van tegenstellingen. Het midden van het CDA is louter vorm en wordt louter via vorm getracht te realiseren. Het proclameert immers geen zijnsontwikkeling als zijnde de universele innerlijke Weg naar het Zijn. Het midden van het CDA is dus niet het Midden dat inherent is aan het Zijn. Iets wat het in wezen wel zou moeten zijn gezien het godsdienstige karakter van het CDA en het feit dat het Zijn de eenheid met God c.q. het Geheel c.q. het leven zelf is. Ondanks de afwezigheid van enig besef over het Midden, laat staan de manier om dat te realiseren, kan de wens van het CDA het radicale midden te realiseren als wegbereidend van zijnsontwikkeling worden aangemerkt. Het vestigt immers de aandacht op het bestaan van een midden. Wellicht dat het volgende strategische beraad een pleidooi gaat houden over het wezenlijke midden of kortweg het Midden.