Prachtig en verhelderend deze uitleg over zwarte gaten en het universum. Het maakt duidelijk dat we in twee werkelijkheden bestaan. In de werkelijkheid buiten en binnen de waarnemingshorizon die een zwart gat maar ook het universum als geheel heeft. Oftewel in materie en geest (zie de afbeelding en het verhaal vanaf 30.26). Ons ego is onze gevangenschap van, onze gehechtheid aan, de materie. Daardoor zijn we qua bewustzijn afgescheiden van de geest of anders gezegd van ons Ware Zelf dat de waarnemer is van ons ego. Om ons uit onze gevangenschap te bevrijden en daarmee één te worden met ons Ware Zelf oftewel te Zijn, dient ons ego letterlijk te sterven. Op de Weg naar het Zijn geschiedt dat door de ontmoeting met en het verblijf
in het zwarte gat (de donkere nacht van de ziel). Maar de overlevingsdrang van het ego verzet zich ertegen. Vandaar het algemeen aanwezige verzet tegen de aanvaarding van het bestaan van ons Ware Zelf en daarmee tegen spirituele ontwikkeling in het algemeen en zijnsontwikkeling, die de universele en daarmee de directe en echte Weg naar de eenheid met het Ware Zelf oftewel naar het Zijn is, in het bijzonder. Deze uitleg is wegbereidend voor zijnsontwikkeling, omdat het bestaan van onze aanwezigheid in de geest c.q. ons Ware Zelf niet langer ontkend kan worden.

De onderstaande tekst is bedoeld als reactie op het artikel van Hirsch Ballin en voor plaatsing in de media.

Zonder recht geen vrijheid, zonder vrijheid geen recht. Dat is de stelling van de voormalige minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin in zijn 5 mei lezing. Maar klopt het dat we het recht nodig hebben om vrij te zijn en dat we vrij moeten zijn om het recht te kunnen hebben? Zo ja, dan zitten we met het zogenaamde ‘kip en ei probleem’ waar geen antwoord op te vinden is. Bovendien zijn regels en wetten niet alleen vrijheidcreërend, maar ook vrijheidbeperkend. We moeten dus naar een ander niveau van inzicht. Dat betreft het inzicht dat we op aarde leven en daardoor de gevangene zijn van de materie, een toestand die bekend staat als het ego. En dat het zijn van ons ego de reden is waarom we ons niet volmaakt vrij voelen en daardoor blijven streven naar vrijheid. Realiseren we die volmaakte vrijheid door middel van het recht? Dus door middel van materie, van vorm, van structuur, van regels en wetten? Het antwoord is nee, want dan blijven we gevangen in de materie en dus in het kip en ei probleem en het vrijheidbeperkende van het recht.

Hoe realiseren we die volmaakte vrijheid dan wel?
Het antwoord is vanzelfsprekend door ons te bevrijden uit ons ego. Of anders gezegd door ons te bevrijden uit ons deel-zijn en daarmee ons geheel-zijn te realiseren. Of weer anders gezegd, door ons te bevrijden van de dualiteit (de tegenstellingen, de verscheidenheid) en één te worden met de singulariteit (de eenheid). Een eenheid die bekend staat als het Zijn (wie we echt zijn).

Wat is het Zijn in ons?
Het feit dat we ons bewust kunnen zijn van de dualiteit en daarmee van de vrijheid en onvrijheid, betekent dat we de waarnemer ervan zijn en dus iets zijn dat vrij/los is van de vrijheid en de onvrijheid. Die waarnemer, genaamd het Ware Zelf, moet derhalve de singulariteit, de eenheid, het geheel, zijn. En dat betekent dat het één zijn met ons Ware Zelf ons Zijn is. Is de singulariteit van ons Ware Zelf de volmaakte vrijheid? Ja, omdat daarin de dualiteit tussen vrijheid en verantwoordelijkheid als zijnde de beperking van vrijheid overstegen is. Hetgeen betekent dat de vrijheid en de verantwoordelijkheid één oftewel volmaakt zijn. Want zonder volmaakte verantwoordelijkheid is er geen volmaakte vrijheid. Waarom is het Zijn de volmaakte verantwoordelijkheid? Omdat verantwoordelijkheid het goed omgaan met de ander(en), het milieu oftewel met het geheel is en het handelen vanuit je Zijn, als zijnde het één zijn met je Ware Zelf, het handelen vanuit dat geheel is.

Levert ons Zijn de vrijheid in de zin van de afwezigheid van onderdrukking op?
Ja, omdat onderdrukking confrontatie is en het leven zelf ons via confrontatie naar ons Zijn helpt en dat niet langer nodig is in het Zijn.

Hoe realiseren we het Zijn?
Daartoe dienen we te beseffen dat we niet alleen de waarnemer van onze vrijheid en onvrijheid zijn, maar van al onze gevoelens zoals onze angst, miskenningspijn, machteloosheid, begeerte, wantrouwen, haat/woede, minachting, liefde, enz. En ons tegelijk te beseffen dat die gevoelens een in gedachten gevatte wil hebben, want anders zouden we niet kunnen zeggen: “luister niet naar je angst”. Als de waarnemer, ons Ware Zelf, de singulariteit, is, dan zijn onze gevoelens en de wil ervan de dualiteit, de materie oftewel ons ego. Dit betekent dat zolang we ons ego zijn onze wil bestaat uit de wil van onze bewuste en onbewuste gevoelens. Een wil die te herkennen is aan het weten of willen weten wat we willen oftewel aan de schijnzekerheid die inherent is aan de materie.

De ervaring leert dat voor de transitie van ego naar Zijn het ego letterlijk dient te sterven. Voor het ego is het dus van levensbelang om de wil ervan in stand te houden. Dat geschiedt in de vorm van onze weerstand tegen het praten over gevoelens, het verantwoordelijkheid nemen ervoor (niet de ander de schuld ervan geven) en vooral het innerlijk toelaten en er doorheen gaan ervan. Om ons uit ons ego te bevrijden dienen we die weerstand te overwinnen. Dat is bekend, omdat we weten dat het toelaten van gevoelens, dat al geschiedt in het praten erover, bevrijdend is. Om één te worden met de volmaakte vrijheid (en verantwoordelijk) van ons Ware Zelf oftewel te Zijn moeten we dus niet, zoals Hirsch Ballin zegt, de waarde van het recht herontdekken, maar de wil van onze gevoelens negeren en daarmee onze gevoelens toelaten oftewel aan zijnsontwikkeling doen. Het probleem is dat deze universele Weg naar het Zijn, die door het leven zelf gedirigeerd wordt, ontbreekt in de samenleving. Dit ondanks de vele methoden die beweren het Zijn of andere benamingen daarvoor dan wel eigenschappen ervan zoals balans en rust te realiseren.

Het feit dat Hirsch Ballin vrijheid afhankelijk maakt van het recht en derhalve de realisering van de volmaakte vrijheid belemmert, betekent dat hij zijnsontwikkeling belemmert.

Vraag het artikel, genaamd 'Waarde van het recht voor vrijheid', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Bron: NRC 6 en 7 mei 2013
Illustratie: Arcadio Esquivel

Vrije meningsuiting is belangrijk voor het realiseren van het Zijn. Want het dwingt tot het verantwoordelijkheid nemen voor de gevoelens die er door geraakt worden. Dat de vrije meningsuiting verboden wordt is niet alleen een schending van de grondrechten van de rechtsstaat, maar ook een belemmering van de realisering van het Zijn.

Bron: Volkskrant 3 mei 2013

Vraag het artikel, genaamd 'Politie schendt grondrechten van de rechtsstaat', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De kwantunsprong van ego naar Zijn, waarin in eerste instantie het ego vrij spel heeft, doet zijn werk. Jan Marijnissen geeft in zijn column in het NRC een mooi overzicht van het effect daarvan op de samenleving. Jammer dat hij niet de oplossing ervan geeft. Maar ja, die oplossing kan niet gecreëerd worden met normen, waarden, regels, wetten, middelen en methoden. Het maakbaarheididee is immers achterhaald waardoor de mensen, mede door de politieke druk tot meer zelfverantwoordelijkheid, op zichzelf worden teruggeworpen en ze bijgevolg zichzelf moeten en willen zijn en op zoek zijn naar hun Zijn (wie ze echt zijn). Dat betekent dat de oplossing bestaat uit de ontwikkeling van het Zijn. Maar daar heeft de politiek geen weet van en wil zij geen weet van hebben. Het is dus logisch dat hij de oplossing niet geeft.

Bron: NRC 24 april 2013

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Het Zijn is de staat van volmaakte standvastigheid en flexibiliteit. In dit licht draagt flexwerk bij aan de ontwikkeling van het Zijn. Maar flexwerker zijn betekent niet dat het Zijn is gerealiseerd. In deze tijd, waarin de kwantumsprong nog maar net begonnen is, is het Zijn over het algemeen niet gerealiseerd en dat betekent dat het ego nog regeert. Het ego wordt gestuurd door de wil van gevoelens en wil uit overlevingsdrang geen gevoelens ervaren. Voor de flexwerker betekent dit dat hij snel vanuit gevoelens kan reageren en snel de kans loopt ontslagen te worden als de gevoelens van zijn opdrachtgever geraakt worden. Vanwege de onvervuldheid en bijgevolg de begeerte van het ego loopt de flexwerker ook grote kans uitgebuit te worden. Deze willekeur en uitbuiting zijn naast de intrinsieke onzekerheid van het zijn van flexwerker bijzonder confronterend. Die confrontatie is nodig om het Zijn te realiseren. Dus flexwerk draagt bij aan de ontwikkeling van het Zijn. Temeer ook, omdat flexwerk dwingt tot authenticiteit, tot vertrouwen in zichzelf en het leven zelf dat in het Zijn volmaakt is. Bederft flexwerk dan bedrijven zoals dit artikel beweert? Ja en nee. Ja, omdat flexwerkers inderdaad telkens opnieuw ingewerkt moeten worden en het bedrijf verlies leidt wanneer de flexwerker het bedrijf verlaat. Nee, omdat bedrijven geen betere werknemers kunnen hebben dan die welke het Zijn hebben gerealiseerd. Maar dat is nog niet het geval. Sterker nog, zijnsontwikkeling ontbreekt nog in de samenleving. Dus bedrijven en flexwerkers, zorg dat aan zijnsontwikkeling wordt gedaan!

Bron: NRC 20 april 2013

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Volgens een onderzoek van Qrius en jongerenkrant 7Days willen kinderen vooral dat hun vader en moeder lief zijn. Ze hoeven niet briljant, cool, rijk of sportief te zijn. Ze moeten tijd hebben voor hun kinderenen echte aandacht. Af en toe eens een gesprek houden over wat hen bezighoudt. Dit betekent dat het kinderen niet gaat om wat ouders hebben, maar om hun aanwezig zijn, om hun aandacht, dus om hun echt zijn of kortweg hun Zijn. Bij ouders en vooral bij vaders gaat het nog vooral om wat kinderen hebben of zullen gaan hebben. Zij hebben dus eisen, ze laten kinderen minder in hun waarde en dat is minder lief. Ouders zijn dus, zoals dit artikel zegt, minder lief voor hun kinderen dan andersom.

Bron: Volkskrant 22 april 2013. Auteur: Aleid Truijens.

Vraag het artikel, genaamd 'Kinderen liever voor ouders dan andersom', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Zo ook in het koningschap. Een ceremonieel koning heeft geen macht. Dat komt overeen met het Zijn. Want het Zijn is de staat van overgave aan de Wil van het Geheel, het leven zelf, God. Dit in tegenstelling tot het op beheersing, op macht, gerichte ego. Dit betekent niet dat een ceremonieel koning het Zijn heeft gerealiseerd. Het Zijn is dan slechts een functioneel Zijn. Maar het is wel het begin van de Weg naar het Zijn. Een ceremonieel koning staat immers niet onder de politieke verantwoordelijkheid van de regering waardoor hij zich vrijer kan uiten oftewel oprechter kan zijn. Dat betekent dat hij dingen kan zeggen en doen die confronterend zijn. En dat is precies wat nodig is om het Zijn te realiseren. Het ego heeft dat uit overlevingsdrang willen voorkomen door middel van sociale vaardigheden. Maar het ego is zelfdestructief en bereikt nu de climax daarvan. Het is dus goed dat Willem Alexander zegt dat hij geen moeite heeft met het ceremonieel koningschap en dat hij vindt dat hij fouten mag maken, er tegen hem gedemonstreerd mag worden, hij aangesproken mag worden zoals mensen dat zelf willen en dat er gewoon zijn voor voor mensen waardevol is. Hij is dus een wegbereider, een voorloper, in de kwantumsprong van ego naar Zijn.
De grote vraag hierbij is natuurlijk of de mensen die voorloperspositie aankunnen. Het antwoord op die vraag is ontkennend. Want velen zetten hem op een onfeilbaar voetstuk en willen dus zijn kwetsbaarheid niet zien en niet door hem geconfronteerd worden met zichzelf. Om dat te ondervangen zal hij zijn positie moeten uitleggen en dat betekent dat hij de mensen zal moeten voorlichten over het Zijn en moeten pleiten voor zijnsontwikkeling.

Zie ook: Waarom is koning(in) als symbool van eenheid nodig?

Bron: Volkskrant 20 april 2013

Vraag het artikel, genaamd 'Ceremonieel koningschap oprecht', aan via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De kwantumsprong van ego naar Zijn begint met het vrij spel van het ego. Dankzij de privatisering c.q. de vermarkting heeft dat vrij spel van het ego zich in de vorm kunnen manifesteren. Maar het ego is zelfdestructief en dat is wat nu zichtbaar wordt in bijvoorbeeld de universiteit. Dit artikel van Boris Slijper gaat daarover. De universiteit is zodanig uitgehold dat er een fundamentele omslag nodig is. Die omslag houdt in dat de verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van het onderwijs niet langer bij de managers als zijnde de beheersvormen van het ego, maar bij de onderwijzers, de docenten, komt te liggen. De grote vraag is dan natuurlijk of zij die kwaliteit wel kunnen realiseren. Want ook zij zijn onderhevig aan het vrij spel van het ego. De managers maakten regels om tot een bepaalde kwaliteit te komen. Kunnen docenten dezelfde of een betere kwaliteit voortbrengen als die regels en de controle daarop door de managers verdwenen zijn? Of ontstaat er dan een grote mate van willekeur, van eigen rigide gelijk, wat inherent is aan het ego? Om dat te voorkomen en tegelijk daarmee de kwantumsprong te voltooien is zijnsontwikkeling nodig. Zou dat een kans van slagen hebben gezien het hardnekkige geloof van de wetenschap als geheel in de waarheid van haar waarheden, in haar hechting aan haar functie van hogepriester van de waarheid?

Bron: NRC 8 april 2013

Vraag het artikel, genaamd 'Universiteit staat voor fundamentele omslag', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Zie ook http://verontrust.wordpress.com/

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Voor de wetenschap houdt dat in dat de intrinsiek dualistische systeemwaarheden en dus onechte waarheden ervan niet langer als dogma, als bron van zelfsturing, worden aangenomen. Het Zijn wordt gestuurd door de Wil van het geheel, het leven zelf. Die Wil is derhalve de echte waarheid, de echte bron van zelfsturing. De geloofwaardigheid van de wetenschap wordt aangetast door malversaties, door gesjoemel, door commercie. Dat is de manier die het leven hanteert om de geloofwaardigheid en daarmee de waarheid van de wetenschap aan te tasten en zodoende de mensen te bewegen op zoek te gaan naar echte Waarheid. De geloofwaardigheid van de wetenschap wordt dus niet hersteld door terug te keren naar onbevangen, naar zuivere wetenschap. Het wordt tijd dat de wetenschap dat erkent en de mensen gaat helpen de Waarheid van het Zijn te realiseren.

Bron: NRC 15 april 2013

De economische wetenschap produceert systemen. Systemen zijn vorm en dus dualistisch. Vandaar het dilemma wel of niet bezuinigen in de huidige economie. Dat dilemma maakt duidelijk dat de economie geen antwoord op de crisis heeft. En dat de crisis geen economische systeemcrisis maar een sprituele crisis is. Die crisis kan niet door middel van de vorm, de materie, de uiterlijke wereld, worden opgelost. Ze kan alleen door middel van zijnsontwikkeling, dus in de innerlijke wereld worden opgelost. Dit vanwege het feit dat zijnsontwikkeling de mens bevrijdt uit de gevangenschap van de dualistische materie oftewel bevrijdt van zijn ego en daardoor het singuliere Zijn realiseert. Dan is de mens en dus ook de economie in balans. Dan is de mens niet langer onverzadigbaar behoeftig, maar vervuld en is de 'economie van het genoeg' gerealiseerd.

Bron: NRC 15 april 2013