De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Het veroorzaakt crises en in dit geval een existentiële crisis om de mens te confronteren met zijn ego als zijn zelfdestructieve staat van onbalans. Dit artikel betoogt dat die crisis niet meer tegen te houden is. Althans niet met de geëigende middelen. Dat impliceert dat het alleen kan door de kwantumsprong te voltooien.

Bron: Volkskrant 13 november.

Vraag het artikel, genaamd 'Klimaatramp is niet meer tegen te houden', via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Volgens deze studie schatten ouders hun kind te hoog in en strooien ze kwistig met complimentjes. Pedagoog Mischa de Winter, niet betrokken bij de studie, zegt hierover: "Ouders zijn de afgelopen decennia gebombardeerd met het advies dat goed opvoeden betekent dat je gewenst gedrag beloont en dat kritiek en straf niet erg aan te raden is."

Dit houdt in dat de zijnsontwikkeling van kinderen belemmerd wordt. Want grenzen stellen levert confrontatie op en dat is onmisbaar voor zijnsontwikkeling. Goed opvoeden is dus grenzen stellen en respect hebben voor de pijn die daardoor ervaren wordt zowel door de ouder als het kind. Dat is de Weg naar het Zijn en daarmee naar de volmaakte zelfwaardering waarin complimenten niet voor de ontwikkeling ervan nodig zijn.

Bron: Volkskrant 13 november 2014. Auteur Margreet Vermeulen.

Vraag het artikel, genaamd 'Ouder ziet kind te positief', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Sacraal dansen in de Broederkerk in Deventer mag niet meer van kardinaal Eijk. Volgens hem is dat niet christelijk genoeg. Dat is precies de manier waarmee het instituut kerk de ontwikkeling van het Zijn, het één zijn met God, altijd tegengewerkt heeft en nog tegenwerkt. Alles wat tot het lichaam c.q. de aarde behoort is taboe. Men moet zich richten op de hemel, op God. De kerk weet dus niet dat het bewust zijn van de in het lichaam aanwezige gevoelens en het toelaten ervan tot het één zijn met God leidt. En de kerk weet ook niet dat de samenleving bezig is met het maken van de kwantumsprong van ego naar Zijn en dat dat hetgeen is wat realiseert waar de kerk altijd naar gestreefd heeft te weten het één zijn met God en dat bijvoorbeeld het sacraal dansen daar een onderdeel van is. Het is dus niet verwonderlijk dat de kerken leeglopen dan wel gebruikt worden voor spiritualiteit oftewel de ontwikkeling van het Zijn.

Bron: Trouw, 7 november 2014

Vraag het artikel, genaamd 'Waarom zou je niet dansen in de kerk', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Dat houdt o.a. in dat het geloven in God, dat God buiten de mens plaatst en zo de eenwording met God oftewel de ontwikkeling van het Zijn belemmert, moet verdwijnen. Peter Rollins helpt daarbij door te stellen dat geloven is leren God te doden. Daarmee bedoelt hij de zekerheden die het geloof biedt. Hij zegt: "Er is geen vaste waarheid, er zijn geen ultieme antwoorden, de hemel bestaat niet en het leven is moeilijk Deal with it. Het gaat mij om een manier van leven: niet weglopen voor je angsten, het leven in al zijn complexiteit omhelzen. Dat levert zeker wat op, al is het dan niet de hemel."

Dat opgeven van zekerheden en het niet weglopen voor je angsten is wat zijnsontwikkeling ook inhoudt. Desondanks is de boodschap van Rollins niet geheel in overeenstemming met zijnsontwikkeling. Hij stelt immers dat de hemel er niet mee bereikt wordt terwijl dat wel zo is, al heet het in zijnsontwikkeling niet de hemel maar het geheel, de eenheid, balans, God, je Ware Zelf, de ideale wereld. Wat Rollins dus eigenlijk doet is het kind met het badwater weggooien waarbij het kind God c.q. de hemel is. Dat betekent dat hij zijnsontwikkeling slechts bevordert in plaats van toepast.

Bron: Trouw, De Verdieping, 6 november 2014

Vraag het artikel, genaamd 'Geloven is leren God te doden', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

In basisschool De Tweemaster te Naarden worden de leerlingen geholpen zich bewust te worden van hun gevoelens en wat die met ze doen. Daaruit blijkt dat ze beter presteren, minder pesten en beter kunnen samenwerken. Dat is logisch, want het is het begin van zijnsontwikkeling.

In het artikel 'Een kind heeft vage angstgevoelens. Hoe stel je hem gerust' wordt duidelijk dat gevoelens wel en niet serieus worden genomen en daardoor niet echt met zijnsontwikkeling wordt begonnen. Gevoelens worden namelijk wel serieus genomen, maar moeten opgelost oftewel bestreden worden. Er moet iets gebeuren waardoor de gevoelens verdwijnen. Dat is geen zijnsontwikkeling, omdat dat gaat over de onvoorwaardelijke acceptatie van gevoelens. Het is inherent aan de (pedagogisch) wetenschappelijke benadering, die nog de gevangene is van het ego-eigen maakbaarheididee, gevoelens te vermijden en te bestrijden en daardoor zijnsontwikkeling te belemmeren.

Bron: Trouw, De Verdieping, 5 november 2014
Auteur: Peggy van der Lee

Vraag het artikel, genaamd 'Ben je boos praat erover in de klas' waar ook voornoemd artikel 'Een kind heeft ....' in staat, op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

De kwantumsprong doet zijn werk. Het geloven in God, dat God buiten de mens houdt, staat steeds meer onder druk. Dat maakt de weg vrij voor de acceptatie dat God (het Geheel) in je zit en via dat voor het één worden met God oftewel voor het realiseren van het Zijn. Maar het ego vecht terug, bijvoorbeeld door te stellen dat de samenleving religieuze organisaties nodig heeft. Daarmee hoopt het ego de ontwikkeling van het Zijn te belemmeren.

Bron: Trouw, Opinie, 5 november 2014

Vraag het artikel, genaamd 'Ban geloof niet uit publieke domein', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Volgens Matthias Smalbrugge en Henk Leegte, werkt het afschaffen van religie averechts. Zij stellen dat religie in ons allemaal zit en dat derhalve het afschaffen ervan het afschaffen van onszelf is. Ze identificeren religie dus met onszelf. M.a.w. wij zijn religie. Maar is dat wel zo? Is religie iets wat we hebben of wat we zijn? Over het algemeen bestaat religie uit denkbeelden, overtuigingen en gevoelens en is het dus iets wat we hebben en niet wat we zijn. Wat we zijn is de waarnemer van wat we hebben, genaamd het Ware Zelf dat het Geheel, het goddelijke, de eenheid in onszelf is en waarmee het één zijn het verlicht/volmaakt/echt zijn of kortweg het Zijn is. Tot op heden zijn we op zoek naar dat Zijn en zijn we dus ons niet-Zijn, ons ego. Ons ego wil dat we ons identificeren met wat we hebben, dus dat we zijn wat we hebben, want zo blijft het in stand. Tot op heden is het ego daar succesvol in geweest. Maar we moeten ons bevrijden uit ons ego, omdat het dualistisch en dus de staat van onbalans is die zelfdestructief is en nu de climax van die zelfdestructie wordt bereikt in de vorm van problemen die onze beschaving en zelfs ons voortbestaan bedreigen. Om die reden staat de religie die ons ego in stand houdt onder druk. Maar het ego vecht terug. Bijvoorbeeld door religieuzen als Smalbrugge en Leegte te laten zeggen dat het afschaffen ervan averechts werkt. Oftewel dat daarmee de deugden van religie verdwijnen. Maar verdwijnen die daar echt mee? Nee, integendeel. Dankzij het verdwijnen van religie kunnen we het Zijn, het één zijn met God, dat intrinsiek harmonieus is en waar we altijd naar op zoek zijn geweest, realiseren. Smalbrugge zegt dat het belachelijk is dat mensen zich willen identificeren met God. Daarmee belemmert hij de ontwikkeling van het Zijn. Hoogtijd dat hij kennis neemt van het Zijn en de ontwikkeling ervan.

Bron: Trouw, De Verdieping, 17 oktober 2014

Vraag het artikel, genaamd 'Religie afschaffen werkt averechts', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Juriaal Lahr, hoofd internationale hulpverlening van het Rode Kruis: “De wereld lijkt meer dan ooit in brand te staan.” Lijkt? Ja. Want hoe obsceen het ook mag klinken, we leven in de vredigste tijd van de menselijke geschiedenis. In zijn bestseller ‘Ons betere ik’ laat de psycholoog van Harvard University zien hoe we door scholing en ontwikkeling steeds vredelievender zijn geworden. Het is een verhaal dat in de zomer van 2014 op zijn minst merkwaardig klinkt. Juist de wreedheid lijkt in onze dagelijkse portie conflictnieuws aan een opmars bezig. Vroeger leek oorlog nog overzichtelijk, met twee regeringsleiders, een afgebakend slagveld en soldaten die zichzelf herkenbaar kleedden. Nu schuilt in elke burger een potentiële IS-strijder, kan zelfs een vluchtelingenkamp niet meer op veiligheid rekenen en is het aantal rebellengroepen nauwelijks bij te houden. Er is een soort wreedheidswedloop aan de gang: ‘Wie durft de wreedste dingen te doen?’

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Omdat het ego nog dominant is en de mensen daardoor niet willen/kunnen kiezen voor de ontwikkeling van hun Zijn bestaat de kwantumsprong in eerste instantie uit de toename van confrontatie. Ver van ons bed wreedheden in relatief overzichtelijke en daardoor beheersbare oorlogen zijn passé. De latente wreedheid is nu overal waardoor de beheersdrang van het ego niet werkt. Onze individuele existentiële angst wordt niet alleen geraakt door de existentiële bedreiging als gevolg van de opwarming van de aarde, maar ook door de wreedheden die op uiteenlopende plekken geschiedt en via (sociale) media constant tot ons komen. Dit betekent dat het leven, dat op niets anders uit is dan het realiseren van het Zijn, de druk opvoert om de mens te dwingen zijn ego als zijnde zijn afgescheidenheid van het leven op te heffen oftewel het Zijn te realiseren. Maar die boodschap wordt nog steeds niet verstaan. Niet in de reguliere en zelfs niet in de spirituele wereld. Sterker nog, men wil er niets van weten. Men blijft de oplossing zoeken op grond van het maakbaarheididee terwijl dat idee al lang theoretisch achterhaald is en in de praktijk door de mensen genegeerd wordt in de vorm van het feit dat ze zichzelf willen zijn en op zoek zijn naar hun Zijn (wie ze echt zijn). In een ander artikel las ik dat de mensen nu alleen op zoek zijn naar bevestiging. Het ego heeft het wezen van de mens miskend, dus is het logisch dat de kwantumsprong begint met de wens tot erkenning, tot bevestiging. Want het Zijn is de toestand van volledige zelferkenning of beter gezegd van volmaaktheid. Die wens tot bevestiging verklaart ten dele de onwelwillendheid om zich met de verandering die inherent is aan zijnsontwikkeling bezig te houden. Geduldig afwachten op de mensen die klaar zijn met deze ego-bevestiging is dus aan de orde.

Bron: Volkskrant, bijlage: Sir Edmund 30-08-2014. Auteur: Eline Huisman.

Maarten Keulemans reageert op het hieronder staande artikel van Louise Fresco. Hij denkt dat zij bedoelt dat de wetenschap moet knielen voor het publiek. Of anders gezegd dat de wetenschap zich volledig moet neerleggen wat het publiek wil. Maar dat bedoelde Fresco volgens mij niet. Wat ze bedoelt is dat de wetenschap(per) accepteert dat ze niet de waarheid in pacht heeft en daardoor respect kan betonen voor andere waarheden. Zoals bijvoorbeeld de waarheid van de homeopathie. Een respect dat Maarten Keulemans kennelijk niet kan opbrengen gezien zijn van minachting doordrengt gebruik van de woorden 'pseudowetenschappelijk getoeter'. Keulemans heeft dus nog wat te leren. Kennis van de kwantumsprong van ego naar Zijn kan daarbij als onmisbaar worden aangemerkt.

Bron: Volkskrant 4 september 2014

Vraag het artikel, genaamd 'Fresco, kniel niet voor het publiek', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Dat betekent dat de mens uiteindelijk al zijn houvast, waaronder kennis, verliest. Dat uit zich onder andere in de vertrouwenscrisis tussen de wetenschap en de samenleving die volgens Louise Fresco bestaat. Zij wil daar verandering in brengen door de dialoog met de samenleving aan te gaan. Daartoe lijkt het belangrijk dat zij kennis neemt van de kwantumsprong. Want daardoor kan zij duidelijk maken dat de betekenis van de kloof de wens van de mens is waarheid te zijn in plaats van te hebben en daarmee zelfsturend, autonoom, te zijn en het Goede te doen.

Bron: Volkskrant 30 augustus 2014 Auteur: Martijn van Calmthout
Foto: Marcel van den Bergh