Volgens een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau hebben jonge christenen steeds vaker behoudende opvattingen. Bijna de helft van de kerkgangers tussen de 17 en de 30 jaar is van mening dat je je aan alle voorschriften van je kerk hebt te houden. Dit is zowel in protestantse als katholieke kring waarneembaar. De ortodoxie is zo groot dat het SCP ze betiteld als neofundamentalisten. Het SCP heeft geen verklaring voor het verschijnsel.

Inzicht in de kwantumsprong van ego naar Zijn maakt die verklaring gemakkelijk. De kwantumsprong zorgt er immers voor dat de mensen hun houvast verliezen en daardoor geconfronteerd worden met bewuste dan wel onbewuste doodsangst als zijnde de bron van de behoefte aan houvast en de belemmering van de ontwikkeling van het Zijn bij uitstek. Dit met als gevolg dat velen voor die confrontatie vluchten door middel van verslavende handelingen en middelen dan wel vluchten in nieuw houvast zoals deze neofundamentalisten. Dit vormt voor die jongeren een belemmering voor de ontwikkeling van hun Zijn. En de mogelijke radicalisering daarvan kan een moderne inquisitie en daarmee een bedreiging voor de samenleving vormen.

Bron: Trouw 28 april 2014. Auteur: Gerrit-Jan Kleinjan

Vraag het artikel, genaamd 'SCP Christen neofundamentalisten', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Esther Fenema en Albert Otten maken duidelijk dat er geen keuzevrijheid en dus ook geen toerekeningsvatbaarheid bestaat. En dat we derhalve op zoek moeten naar een andere grondslag ter beveiliging van de samenleving. Daarmee tonen ze aan dat ons handelen in wezen voorbij goed en kwaad ligt. Dat is wegbereidend voor zijnsontwikkeling, omdat het Zijn singulier en daarmee de toestand is die voorbij goed en kwaad ligt. M.a.w. het Zijn is en handelt vanuit harmonie. Daarmee is het Zijn de grondslag waarvan beide auteurs zeggen dat die gevonden moet worden.

Bron: Volkskrant 31 maart 2014

Auteurs: Esther van Fenema, psychiater. Albert Otten, vm. rechter.

Het artikel met de reacties daarop en voorzien van mijn reactie tref je hier aan.

Dankzij de kwantumsprong van ego naar Zijn zijn veel mensen via spirituele ontwikkeling bezig met de zoektocht naar zichzelf. Omdat het ego alleen in tegenstellingen kan denken, denkt die dat dit automatich betekent dat die mensen zich afscheiden van het collectief oftewel egoïstisch zijn. Gelukkig heeft dit promotie-onderzoek uitgewezen dat dit niet het geval is.

Maar stel dat het wel het geval zou zijn, wat is daar dan erg aan? Want de spirituelen zijn juist op zoek naar de bevrijding van hun ego, van hun gevangenschap van de materie, en dus ook van hun egoïsme en zijn in dat geval volledig één met het milieu. Minder egoïstisch kun je niet zijn. Dat kan betekenen dat ze minder voor anderen, de samenleving of het milieu doen, maar dat betekent niet dat ze dan egoïstisch zijn. In feite zijn alleen de mensen die het Zijn niet gerealiseerd hebben en daardoor nog hun ego zijn egoïstisch. Maar goed, dit onderzoek haalt weer een stigma weg en is daardoor wegbereidend voor zijnsontwikkeling. Hopelijk helpt dit om de wetenschap ertoe te bewegen zich eens in spirituele ontwikkeling en daarmee in het Zijn, de ontwikkeling ervan en het belang ervan voor de samenleving te verdiepen.

Bron: Trouw 20 maart 2014

In reactie op het artikel in Trouw getiteld ‘De buik vol van topdown managers’, waarin wordt gezegd dat hoogopgeleiden ondanks de uitstekende arbeidsvoorwaarden binnen twee jaar het bedrijf verlaten, zegt René Gude het volgende:

‘Het individu zoekt zingeving.’ ‘Er is een verschuiving van zelfverwerkelijking naar zingeving.’ We hebben zingeving eerst zelfontplooiing genoemd en vervolgens naar de privésfeer geduwd. ‘Als de goede samenleving het resultaat is van de interacties van excellente individuen, dan is individuele zelfverwerkelijking het middel. Ieder verheft zich als individu, en de onzichtbare hand maakt van ons een volk.’ ‘Daarvoor is een collectief ideaal nodig, waartoe individuen zich kunnen verheffen.’

‘Totale zelfverwerkelijking is eigenlijk meer iets voor ambitieuze kluizenaars.’

‘De traditionele civilisatie-offensieven filosofie, religie sport en kunst zijn van oorsprong oefenprogramma’s voor de sociale deugden verstandigheid, rechtvaardigheid, kracht/moed en beperking. Die kun je gebruiken als trainingsprogramma om individueel slim te worden, te bepalen wat gerechtigheid is, moedig te zijn, en zelfbeheersing aan de dag te leggen. Maar de academie, de tempel, het stadion en het theater zijn bedoeld als vrijplaatsen waar individuen samenlevingsexperimenten kunnen opzetten om daardoor te komen tot collectieven die prudenter, rechtvaardiger, moediger en de beperking meer meester zijn’.

‘Laten we om te beginnen erkennen dat het stadion, de kerk, het theater en de academie niet voor individuele doelen misbruikt kunnen worden. Dan kijken we welke alledaagse collectieven wij vormen. Dat zijn families, ondernemingen, maatschappelijke initiatieven en politieke eenheden. Die onderwerpen we aan de deugdelijkheidstest: zijn ze prudent, rechtvaardig, niet te schijterig en toch beheerst? Als ze goed zijn, blijven we eraf. Zo niet, dan plegen we groot onderhoud.’

Reactie.
René Gude vindt zelfverwerkelijking meer iets voor kluizenaars en dus niet voor het collectief. Hij vindt dat de kerk, het theater en de academie niet hiervoor gebruikt mogen worden. Die dienen gebruikt te worden voor het creëren van de eigenschappen prudentie, rechtvaardigheid, moed en beheersing. René Gude weet kennelijk niet dat zelfverwerkelijking tot het Zijn leidt en dat in het Zijn deze eigenschappen volmaakt zijn.

Doordat hij de zelfverwerkelijking buitensluit, heeft hij iets nodig wat, zoals hij het noemt, het groot onderhoud moet doen. Met andere woorden, hij heeft iets nodig wat beslist over goed en fout. Tot op heden waren dat de instituties behorend bij de religie, de ideologie en de wetenschap. Gude wil dus de tijd terugdraaien en miskent daarmee het feit dat we nu juist van de dogmatiek daarvan afwillen en zodoende op weg zijn naar het Zijn. En tegelijk daarmee het dualistische ego, dat vanwege het intrinsiek zelfdestructieve karakter ervan nu de climax van die zelfdestructie nadert, in stand houdt. René Gude mist dus het inzicht in de kwantumsprong van ego naar Zijn en belemmert daardoor zijnsontwikkeling.

Bron: Trouw 19 maart 2014, Peter Henk Steenhuis.

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Om het Zijn te realiseren, moeten gevoelens ten minste serieus worden genomen. Zoals uit de tekst blijkt, kunnen zelfs politici dat nu terwijl ze er normaal gesproken vies van zijn. Politici vinden namelijk niet alleen dat ze zelf emoties mogen hebben, maar ook dat ze de emoties van anderen serieus moeten nemen. Een goed voorbeeld van wegbereiding van zijnsontwikkeling. Hopelijk gaan politici dat inzien en zijnsontwikkeling bevorderen, want dat ontbreekt nog volledig.

Bron: Trouw 18 maart 2014

In het Advaita-tijdschrift ‘InZicht’ van 1 februari 2014 staat de vraag centraal: Wat is ethisch handelen? Aangezien dit tijdschrift zich bezig houdt met het onderzoek naar verlichting c.q. het Zijn, worden alle verhalen erover in deze context geplaatst. Wat me daarbij opvalt is dat er geen eenduidigheid is terwijl het antwoord op die vraag oneindig eenvoudig is. Dat zegt mij dat ook de Advaita ondanks het al duizenden jarige bestaan ervan nog niet gevonden heeft waar zij naar op zoek is. Ik heb me afgevraagd: waarom? Al lezende werd mij dat duidelijk. De beoefenaars ervan gaan er vanuit dat inzicht in het Zijn naar het Zijn leidt en dat totaal inzicht in het Zijn het zijn van het Zijn is. Daartoe hebben ze een redeneertrant ontwikkeld waarin ze waarheden verwerpen en aannemen zodat uiteindelijk duidelijk wordt dat je al verlicht c.q. het Zijn bent. Zo stellen ze bijvoorbeeld dat het toelaten van gevoelens in feite betekent dat je er vanaf wilt. Ze weten kennelijk niet dat het toelaten niet het verlies van gevoelens betekent, maar het vrij/los zijn van de wil ervan. En zo stellen ze ook dat de mens in wezen oftewel in het bewustzijn non-dualistisch is en de dualiteit derhalve een illusie is. Dat betekent dat ze ook de ervaring van de dualiteit, dus gevoelens, als illusie beschouwen. Ze onderbouwen dit door de ervaring dat gevoelens (en de gedachten ervan) vanzelf verdwijnen en dat ze er dus alleen maar naar hoeven kijken. Dat is zondermeer een vlucht bij de ervaring vandaan en is wel een heel slimme truc van het ego om in stand te blijven. Ze weten kennelijk niet dat gevoelens inclusief de wil ervan weliswaar het Zijn blokkeren, maar dat zijnsontwikkeling als zijnde het innerlijk toelaten ervan tot bevrijding ervan en daarmee tot het Zijn leidt. Met andere woorden, we moeten door de gevoelens oftewel door de materie, de aarde, heen (de incarnatie voltooien) om het Licht van het Zijn daadwerkelijk te worden oftewel de hemel op aarde te realiseren. Verder weten ze kennelijk ook niet dat het leven, dat op niets anders uit is dan het realiseren van het Zijn, je precies op het juiste moment in precies die omstandigheden brengt waardoor je geconfronteerd wordt met precies die gevoelens die nodig zijn voor het realiseren van je Zijn. Hetgeen de onmisbaarheid van gevoelens en de omgang ermee voor het realiseren van het Zijn aantoont. Kortom, als gevolg van het achterwege zijn van zijnsontwikkeling hebben ze wel inzicht in het Zijn, maar zijn ze het niet. Advaita leidt dus niet naar het Zijn en kan daarom als prézijnsontwikkeling worden aangemerkt. Het is pré, omdat het bewust zijn van gevoelens een eerste stap in zijnsontwikkeling is.

Voor een ander voorbeeld hieromtrent, zie Joanika

Voor het antwoord op de vraag: Wat is ethisch handelen vanuit het Zijn? zie.

Eind jaren negentig en in de eerste helft van dit decennium hadden werkgevers de mond vol van zachte waarden als bedrijfscultuur en werksfeer. In deze tijden van economische crisis draait het vooral om de harde resultaten. Dat botst met de wensen van hoogopgeleide werknemers waardoor maar liefst 60% binnen twee jaar het bedrijf weer verlaat. Het cijfer is afkomstig van Yacht dat onlangs een onderzoek presenteerde naar de mismatch tussen werkgevers en hoogopgeleid personeel.

Bron: Trouw 11-3-2014

De kwantumsprong van ego naar Zijn zorgt ervoor dat mensen zeer intens streven naar vrijheid en geluk. Het ego denkt dat vrijheid hetzelfde is als grenzenloosheid en dat geluk de afwezigheid van confrontatie is. Om die reden wordt er aan werknemers meer verantwoordelijkheid respectievelijk meer teambuiding en dienende/coachende leiders gegeven. Het Zijn is de staat van volmaakte vrijheid en geluk en is onafhankelijk van omstandigheden en bijgevolg van methoden ter realisering van bepaalde omstandigheden als de harde en de zachte bedrijfscultuur. Als het Zijn eenmaal gerealiseerd is, bestaat er dus ook geen tegenstelling meer tussen deze bedrijfsculturen zoals nu het geval blijkt. De aanwezigheid van die tegenstelling is desalniettemin een goede zaak, omdat dat wegbereidend is voor zijnsontwikkeling.

Vraag het artikel, genaamd 'De buik vol van top down managers', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Joanika past geen zijnsontwikkeling toe, maar bevordert die toepassing wel. De reden daarvan is dat ze wel inzicht heeft in het ego en het Zijn - alhoewel ze abusievelijk het ego gelijk stelt aan de persoonlijkheid - maar vrijwel niet toekomt aan de ontwikkeling van het Zijn. In de eerste video is dat er wel maar erg verborgen. In de tweede zegt ze vanaf 5 minuten dat het bewustzijn een kamer is waar luiken in zitten. En dat die luiken open gaan als je de emotionele aanraking niet meer ontkent. Daarmee geeft ze weliswaar aan wat de kern van zijnsontwikkeling is, maar gaat ze niet dieper op dat niet ontkennen in. Ze zegt immers niet dat het om het tot het punt van bevrijding, van Licht, toelaten van gevoelens, hoe pijnlijk ook, gaat. Laat staan dat ze vertelt wat er daarbij gebeurt. Bovendien is dit 'niet ontkennen' niet het centrale thema in haar verhaal terwijl dat bij degene die zijnsontwikkeling toepast wel het geval is, zie bijvoorbeeld de video van Brandon Bays. Ik vermoed dan ook dat ze wel in staat is inzicht te verschaffen in het Zijn, maar niet in staat is mensen tot en met het Licht van het Zijn te begeleiden. Want met alleen inzicht realiseer je het Zijn niet. Dan maak je er hoogstens contact mee.

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Het ego is de gevangene van de materie, de dualiteit en daarmee van goed en fout. Daardoor kan een mens goed of fout zijn en wordt hij overeenkomstig behandeld. M.a.w. goed en fout worden bijvoorbeeld door een rechter als bron van zelfsturing, van beslissing, gehanteerd. Zo ook door een groot gedeelte van het volk. Want die vindt dat de vrouw van Dutroux zo fout is dat er niet over geschreven mag worden. Het Zijn is niet de gevangene van goed en fout en laat zich er derhalve niet door sturen. Die weet bovendien dat ook het Zijn vanwege de norm- c.q. dogma-loosheid ervan ook tot vernietiging oftewel tot misdaad kan komen. Dat schrijfster Kristien Hemmerechts dat toch doet kan derhalve als wegbereidend voor zijnsontwikkeling worden aangemerkt.

Bron: Trouw 8 februari 2014

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Daardoor wordt steeds duidelijker waar het in het Zijn om gaat. Hoewel de uitspraken van Paul Lomans slechts wegbereidend zijn voor de ontwikkeling van het Zijn, komen ze er wel dichtbij. Waarom voldoen ze niet aan zijnsontwikkeling? Daar zijn enkele redenen voor, te weten:

• Zijn Zijn (Zen) is afhankelijk van meditatie terwijl het Zijn de meditatieve toestand is die niet met meditatie in stand gehouden hoeft te worden. Dit blijkt uit zijn uitspraak: 'Het zal me een worst wezen of ik zen ben, het gaat me om de beoefening van meditatie'. Meditatie is derhalve een soort drug.
• Zijn tijdsurfen is een intentioneel door middel van 7 praktische aanwijzingen te realiseren toestand terwijl het Zijn er niets voor hoeft te doen; die is in non-intentionele overgave aan de constant veranderende Wil van het Geheel c.q. de Stroom.
• Zijn tijdsurfen is gebaseerd op het volgen van de intuïtie terwijl intuïtie een door het Ware Zelf waar te nemen en dus kenbare boodschap is en derhalve niet dat waar het Zijn door gestuurd wordt zijnde de onkenbare Wil van het Geheel dat bestaat uit de impuls tot manifestatie in het hier en nu.

Bron: Trouw 11 februari 2014