Dit zou een artikel van NLbe kunnen zijn, want wat Zygmunt Bauman zegt, is waar. De instituties kunnen de grote vraagstukken van onze tijd inderdaad niet oplossen. Wat er ook gebeurt, het ligt inderdaad aan jezelf. En vrijheid en veiligheid zijn inderdaad heel moeilijk met elkaar te verzoenen.

Waarom kunnen de instituties de grote vraagstukken niet oplossen? Het antwoord is: omdat het ego de veroorzaker is van die vraagstukken en de instituties zich bezig houden met vormverandering en daardoor het ego in stand houden in plaats van de mensen te bevrijden van het ego oftewel te helpen het Zijn te realiseren..

Waarom is het zo dat alles wat gebeurt aan jezelf ligt? Het antwoord is: omdat je de schepper van je eigen werkelijkheid bent en precies dat schept wat je nodig hebt om vrij/los te komen van je ego en daarmee het Zijn, dat het Goede doet, te realiseren.

Waarom zijn vrijheid en veiligheid zo moeilijk te verzoenen? Het antwoord is: omdat die verzoening in het Zijn is gerealiseerd en de realisering van het Zijn het moeilijkste is wat er is.

Vraag het artikel, genaamd "Wat er ook gebeurt", op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Geweldig, die jacht naar de vrije wil. Een vrijheid die kennelijk niet bestaat omdat, zoals het hersenonderzoek aantoont, er al hersenactiviteit is voordat de wil c.q. de beslissing ontstaat. Dat bevestigt dat de vrije wil zich niet in het ego-bewustzijn, maar in het Zijns-bewustzijn bevindt. Het Zijn is namelijk de toestand waarin de mens zich volmaakt vrij ervaart ondanks de beperking, de onvrijheid, die inherent is aan het zijn in de materie, in het leven op aarde. In dit verband kan de jacht naar de vrije wil als wegbereiding van zijnsontwikkeling worden aangemerkt. 

Professor Dick Swaab bestrijdt in zijn boek "Wij zijn ons brein" het bestaan van het Geheel, het oneindig bewustzijn. Daarmee belemmert hij de ontwikkeling van het Zijn.

Lees verder.

Het op beheersing van het leven gerichte ego is zelfdestructief en in deze tijd bereikt de manifestatie en bijgevolg de destructiviteit ervan zijn hoogtepunt. Dat is dan ook de reden waarom managers, als zijnde de topbeheersers van het leven, dominanter worden en tegelijk de weerstand ertegen groeit. Gaat het er dan om de managers weg te krijgen of gaat het erom de beheersdrang van het ego weg te krijgen? Dat laatste natuurlijk, want managen is een functie die inherent is aan systemen die inherent zijn aan het leven. Toch vindt men dat de managers weg moeten. De oorzaak daarvan is het feit dat men niet beseft dat het ego de boosdoener is van zowel de beheersdrang van de managers als het lijden aan die beheersdrang van de mensen die door managers geleid worden. En dat men niet weet dat die weg te krijgen zijn door middel van zijnsontwikkeling. Maar de weerstand tegen managers kan dat besef en die kennis wel tot gevolg hebben. Vandaar dat dit probleem met managers kan worden beschouwd als wegbereiding van zijnsontwikkeling.

Bron: Volkskrant 10 maart 2012.
Volgens de Amerikaanse filosoof Daniel Dennett zit er geen geest in de menselijke machine. Dat wordt zo gewaardeerd dat hij er de Erasmusprijs 2012 mee heeft gewonnen. Maar heeft de geëvolueerde mens echt geen God meer nodig? Als het over de moralistische God van de religies gaat, dan kunnen we stellen dat we die inderdaad niet meer nodig hebben, omdat die ons gevangen houdt in ons zelfdestructieve ego. Maar als het gaat over God als zijnde het Geheel waar we een integraal deel van zijn en waar alles uit voortkomt en dat alle verandering aanstuurt, dan gaat het er niet om of we God nodig hebben, maar slechts om de erkenning dat God een feit is. En tegelijk met die erkenning erkennen dat we God zijn en ons afvragen of we dat ook als zodanig ervaren. Als het antwoord daarop ontkennend is, dan kunnen we ons afvragen hoe dat komt en of we het willen en kunnen veranderen. Maar dit is niet waar Daniel Dennett het over heeft. Hij stelt gewoon dat we God niet meer nodig hebben en gaat daarbij voorbij aan het feit dat God een gegeven is en dat de erkenning daarvan van groot belang voor ons is, omdat het zijn van God c.q. het Geheel, de eenheid, de volmaaktheid is waar hij we al sinds het begin der tijden naar streven.

Is Daniel Dennett nu iemand die zijnsontwikkeling bevordert of belemmert? Hij bevordert het als hij onder God de moralistische God verstaat. En hij belemmert het als hij voorbij gaat aan het feit dat God een gegeven is en daarmee ook voorbij gaat aan het feit dat God in de mens zit en via zijnsontwikkeling de eenheid ermee gerealiseerd kan worden. Omdat hij het niet over een moralistische God heeft maar gewoon over God en het niet heeft over God in de hoedanigheid van het Geheel en God in de mens onkent via zijn uitspraak dat er geen geest in de menselijke machine zit, kan beter worden gesteld dat Daniel Dennett zijnsontwikkeling belemmert.

Het ego is de gevangenschap van de vorm, de dualiteit, de tegenstellingen, en daarmee afgescheiden van de singulariteit, de eenpuntigheid, het Midden dat huist in het Ware Zelf als zijnde de innerlijke waarnemer, het bewustzijn van het ego. Sinds het begin der tijden streeft de mens naar dat Midden, naar zijn eenheid met zijn Ware Zelf, naar zijn volmaakt-zijn, naar zijn Zijn (wie hij echt is). Het ego veronderstelt dat het midden een vorm is en tracht het derhalve via vormen, dus via wetten, regels, middelen en methoden te realiseren. Maar dat is een misvatting, want het is de staat van zijn die vrij/los is van vorm, van tegenstellingen. Het midden van het CDA is louter vorm en wordt louter via vorm getracht te realiseren. Het proclameert immers geen zijnsontwikkeling als zijnde de universele innerlijke Weg naar het Zijn. Het midden van het CDA is dus niet het Midden dat inherent is aan het Zijn. Iets wat het in wezen wel zou moeten zijn gezien het godsdienstige karakter van het CDA en het feit dat het Zijn de eenheid met God c.q. het Geheel c.q. het leven zelf is. Ondanks de afwezigheid van enig besef over het Midden, laat staan de manier om dat te realiseren, kan de wens van het CDA het radicale midden te realiseren als wegbereidend van zijnsontwikkeling worden aangemerkt. Het vestigt immers de aandacht op het bestaan van een midden. Wellicht dat het volgende strategische beraad een pleidooi gaat houden over het wezenlijke midden of kortweg het Midden.

 
Vogens een van de hoofdpunten van het Strategisch Beraad van het CDA is godsdient geen overblijfsel van een inferieure cultuur. Maar is dat wel zo? Het ego is tot op heden immers dominant geweest en heeft onder andere de institutionele godsdienst uitgevonden die gericht is op manieren/vormen van leven oftewel van dogmatisch leven. Het ego is de gevangene van de materie, van vorm, van dualiteit. Daardoor is het vereenzelvigt met vorm en kan het vereenzelvigt zijn met godsdienst als specifieke vorm. Als gevolg daarvan en als gevolg van het dualistische karakter daarvan is er altijd godsdienststrijd geweest en is er nooit naar het Zijn als zijnde de eenheid met God en daarmee als de toestand van volmaakt-zijn gestreefd. Op grond hiervan kan godsdient als afkomstig uit een inferieure cultuur worden aangemerkt, al is het woord "inferieur" niet echt van toepassing, omdat het ego niet inferieur is, maar een door de evolutie bepaalde en dus zinvolle doch zo langzamerhand achterhaalde staat van zijn.

Vraag artikel, genaamd "Het hogere", op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Goede zaak dat professor Van den Brink onderzoek doet naar het hogere en het onbaatzuchtig handelen daarvan. Maar zo'n onderzoek is eigenlijk onzinnig. Het hogere zijn is immers het Zijn en dat is geen vorm en dus niet in vorm, in gedrag, uit te drukken. Het Zijn is de staat van onthechting van vorm en aldus van intrinsieke onbaatzuchtigheid. Het ego is gehecht aan vorm. Daarom veronderstelt het ego dat onbaatzuchtigheid het handelen is zonder er wat voor terug te krijgen. Het Zijn is onbaatzuchtig en is dat onafhankelijk van het handelen. Het Zijn is dus ook onbaatzuchtig als het iets wil krijgen voor zijn handelen. Het feit dat het onderzoek van professor Van den Brink een goede zaak is, is gelegen in de aandacht die het geeft aan het hogere en aan onbaatzuchtigheid. Te hopen valt dat ook wetenschappers eens gaan begrijpen wat dat is.

Het herbeleven van gevoelens is het accepteren en toelaten van gevoelens. Daarmee is het een belangrijk onderdeel van zijnsontwikkeling en zou het als zodanig aangemerkt kunnen worden. Toch is het nog slechts wegbereiding naar zijnsontwikkeling. De redenen daarvoor zijn:

1. Het wordt nog niet beschouwd als een onderdeel van de universele Weg naar het Zijn en daarmee wordt ervaren als een logische ervaring op die Weg. Iets wat onontbeerlijk is in de acceptatie van de ervaring die nodig is voor het realiseren van het Zijn.
2. Het wordt beschouwd als een middel ter bestrijding van iets negatiefs in plaats van het benutten van iets positiefs (het ervaren van een kwaal is een kans voor het realiseren van het Zijn).
3. Het wordt beschouwd als een strijdmiddel ondanks het bevrijdende ervan.
4. Er wordt niet gewerkt aan het bewust worden en ervaren voor de altijd in de cliënt aanwezige compassie voor een dader en dus in dit geval voor Opa. Die compassie bestaat onder andere uit het zien van Opa als helper in zijnsontwikkeling in plaats van dader/schuldige van de kwaal c.q. het trauma.
5. De cliënt staat niet in contact met iemand die het Zijn heeft gerealiseerd en daardoor niet de energie van de onvoorwaardelijke acceptatie van diens "kwaal" ervaart die inherent is aan het Zijn.
6. Het middel niet als toepasbaar voor iedereen wordt beschouwd, maar alleen voor personen die aan bepaalde criteria voldoen.

Apocalyps betekent zowel totale vernietiging als openbaring. Het is niet verwonderlijk dat er nu, bijvoorbeeld in de vorm van een glossy erover, zo veel aandacht voor is. Onze totale vernietiging is gezien de megacrises immers nabij. En ook de openbaring is gezien de wens onszelf te zijn en de zoektocht naar ons Zijn (wie we echt zijn), als zijnde ons één zijn met het Geheel c.q. God, nabij. Zijnsontwikkeling is de manier om de openbaring van het Zijn te realiseren. Om die reden kan dit blad als wegbereiding van zijnsontwikkeling worden aangemerkt.