Eckhart Tolle, auteur van ´Een Nieuwe Aarde´. "Een gedachte kan in het beste geval naar de waarheid wijzen, maar is nooit de waarheid." Bron: Een Nieuwe Aarde, 9e druk, blz. 61.

De nuance: Een gedachte kan niet naar de waarheid wijzen. Een gedachten kan voortkomen uit het ego of het Zijn. Komt het voort uit het ego dan is het schijnwaarheid. Komt het voort uit het Zijn dan is het Waarheid, ook al spreekt het Zijn niet de (geconstrueerde) waarheid. Het ego is immers dualistisch (meerpuntig) en het Zijn singulair (eenpuntig).

Zoekterm: zoektolle

Eckhart Tolle, auteur van Een Nieuwe Aarde. "Een van de meest fundamentele structuren van het verstand waardoor het ego zich kan manifesteren is identificatie. Een van de meest fundamentele niveaus van identificatie is die met dingen. Ik probeer mezelf in dingen te vinden, maar slaag daar nooit helemaal in en het eindigt ermee dat ik me erin verlies. Dat is het lot van het ego." Bron: Een Nieuwe Aarde, 9e druk, blz. 36.

De nuance: Het ego manifesteert zich niet als gevolg van de door het verstand voortgebrachte identificatie met vorm zoals dingen. Het ego is de toestand van geïdentificeerd zijn met, van gehecht zijn aan, vorm. Die toestand breng wel gedachten voort die die toestand in stand houden, maar dat wil niet zeggen dat, zoals Tolle impliciet lijkt te beweren, met het louter veranderen van die gedachten de toestand wordt opgeheven. Dat veranderen draagt er wel toe bij, maar dat is lang niet genoeg. Er dient ook een vermogen en een bereidheid vanuit het Ware Zelf als zijnde de innerlijke waarnemer, het bewustzijn, van het verstand, te zijn om datgene toe en daarmee los te laten dat de identificatie c.q. de hechting in stand houdt, te weten de gevoelens. Dat geschiedt, zoals gezegd, niet door het op vorm gerichte verstand, maar door het niet op vorm maar op overgave, op toelating, gerichte bewustzijn. Het geschiedt dus niet door het vormen/manipuleren van gevoelens, maar door het toelaten ervan. Het ego is de gevangenschap van vorm en richt zich derhalve op het hebben en de beheersing ervan. Dit gevoed door het idee dat daarmee de ideale wereld, het Zijn, gerealiseerd kan worden. Iets wat niet mogelijk is, omdat het Zijn geen toestand, geen vorm, is en omdat er geen vaste vorm in het universum bestaat. Het ego verliest zich dus niet in de vorm, de dingen, zoals Tolle beweert, maar is er in verloren. M.a.w. het ego raakt niet verloren in de dingen, maar is erin verloren. Dit met als gevolg dat de mens die zijn ego is de door hem gewenste ideale wereld niet realiseert. Of sterker nog, vanwege het dualistische karakter ervan het tegenovergestelde daarvan, te weten een existentiële crisis, realiseert. Deze existentiële crisis maakt de mens bewust (bewustwording geschiedt nog via crisis) van zijn ego en van diens wil, en van het feit dat die wil zijn handelen bepaalt. Hetgeen de mens de kans biedt zich uit zijn ego te bevrijden en zodoende, het Zijn, de ideale wereld, te realiseren.

Zoekterm: zoektolle

Eckhart Tolle, auteur van Een Nieuwe Aarde. "Hoe laat je gehechtheid aan dingen los? Dat moet je zelf niet proberen. Dat is onmogelijk. Gehechtheid aan dingen valt vanzelf weg als je niet meer probeert jezelf in dingen te vinden. Tot die tijd hoef je je alleen maar bewust te zijn van je gehechtheid aan dingen. Soms weet je niet dat je aan iets gehecht bent, dat wil zeggen, je ermee identificeert, tot je het verliest of dreigt te verliezen. Als je dan ontzet, angstig enzovoorts reageert, wil dat zeggen dat je eraan gehecht bent. Als je je ervan bewust bent dat je je met een ding identificeert, is de identificatie al niet meer totaal. "Ik ben het bewustzijn dat zich bewust is van gehechtheid." Dat is het begin van de transformatie van bewustzijn." Bron: Een Nieuwe Aarde, 9e druk, blz. 43.

De nuance: Het ego is de identificatie met en daardoor de gevangene van het deel, de vorm, het ´hebben´. En dus ook met/van gevoelens, want ook die behoren tot het ´hebben´. Het ego is dus in wezen het gevangen zijn van je gevoelens en de in gedachten gevatte wil ervan. Die wil richt zich op het hebben van allerlei zaken. Die op hebben gerichte wil is begeerte. Het gevoel dat die wil, die begeerte, produceert, is angst, de angst voor het verlies van alle houvast, het sterven van het ego. Het loslaten van die angst geschiedt door het bewust accepteren en tot het punt van bevrijding toelaten ervan. Dat is het moeilijkste wat er is, omdat het ego alles in het werk stelt om je er vanaf te houden. Het is dus niet onmogelijk zoals Tolle beweert. Iets waar hij zich overigens ook weer in tegenspreekt door te zeggen dat de identificatie en daarmee de gehechtheid al niet meer totaal is wanneer je je bewust bent van je identificatie. Tolle laat het daar echter bij. Daardoor impliceert hij dat de identificatie en daarmee de gehechtheid niet ten diepste uit angst voortkomt en dat het loskomen ervan niet uit het doen van iets met die angst geschiedt. Iets wat mogelijk is omdat je de angst niet bent, maar hebt. Hij zegt wel dat het ervaren van angst als je iets verliest betekent dat je gehecht bent aan dat iets. Maar hij zegt niet dat het dan ervaren van de angst een kans is om die angst toe te laten en er daardoor onthecht van te raken. Tolle zegt dus eigenlijk dat onthechting uitsluitend een bewustzijnsproces is en niet ook om een actie vraagt vanuit dat bewustzijn, te weten de actie van het toelaten van het gevoel. Iets wat onontbeerlijk is, omdat daarmee het in dat gevoel aanwezige punt van bevrijding en dus van onthechting zit. En het telkens toelaten van het ervaren gevoel de Weg naar de bevrijding van het ego en daarmee naar het innerlijk Licht, het totale onthecht zijn, het volmaakt vrij en verantwoordelijk zijn, het volmaakt zijn, of kortweg het Zijn is.
Dan de nuance over de opmerking: "Als je dan ontzet, angstig enzovoorts reageert, wil dat zeggen dat je eraan gehecht bent." De nuance: Het gehecht zijn is niet eigen aan een bepaalde vorm van reageren oftewel aan een bepaald gedrag, maar aan het reageren vanuit het gevoel, in dit geval de angst, die het gevolg van het verlies is. De onthechte staat van zijn, het Zijn, kan namelijk precies hetzelfde gedrag manifesteren als de angst.

Zoekterm: zoektolle

Eckhart Tolle, auteur van de Kracht van het Nu. "Het geheim van het leven in het hier en nu is de volledige acceptatie van ieder moment zoals het zich aandient. Hierdoor kom je in contact met de stille, tijdloze ruimte achter de vorm van het moment. Hoe stiller je wordt, hoe meer je je beseft dat die ruimte en jij één zijn. Jij bent die stille ruimte. Jij bent dat eeuwige bewustzijn dat de basis is van alle creatie."

De nuance: Dat is wat al te kort door de bocht. Het geheim is niet de volledige acceptatie van ieder moment, maar de volledige acceptatie van ieder gevoel dat zich in het moment in je aandient en je uit het hier en nu wil trekken. En dat is het moeilijkste wat er is. Als die volledige acceptatie via een lange niet te beheersen weg van bewustwording en doorleving van gevoelens, is gelukt, dan ben je vrij/los van je gevoelens en ervaar je inderdaad de stille tijdloze ruimte van je Ware Zelf en ben je wie je echt bent.

Zoekterm: zoektolle

Eckhart Tolle, auteur van de Kracht van het Nu. "Leven in het hier en nu is niet moeilijk. Het is zelfs heel makkelijk. Het probleem is dat wij makkelijke dingen moeilijk maken en moeilijke dingen makkelijk. Wat is er nu makkelijker dan gewoon hier te zijn? Het is bovendien de enige realiteit die bestaat. De toekomst is er nog niet en het verleden is al voorbij. Toch leven de meeste mensen met hun gedachten in de toekomst of het verleden." Bron: Happinez nr. 6, 2007.

De nuance: Inderdaad, leven in het hier en nu is niet moeilijk. Althans als het gaat over de acceptatie van het feit dat je bent waar je bent op enig moment. Maar het is niet makkelijk en zelfs het moeilijkste wat er is om vrij/los te komen van de gevoelens, zoals bijvoorbeeld schuldgevoel betreffende het verleden of angst voor de toekomt, die je gedachten alsmaar naar het verleden respectievelijk de toekomst trekken. Dat vrij/los komen doe je niet zomaar even. Daar is een zeer diepgaand proces van confrontatie met en doorleving van die gevoelens voor nodig. Temeer daar die gevoelens je identiteit, je ego, vormen. Loslaten ervan houdt dan ook het sterven van het ego in waartegen het ego zich met alle kracht en uiterste slimheid verzet.

Zoekterm: zoektolle

Eckhart Tolle, auteur van de Kracht van het Nu. "Hoe meer je je met je verstand identificeert des te meer je lijdt. Hoe meer je het nu kunt erkennen en aanvaarden des te meer je vrij bent van pijn en lijden en vrij van het ikzuchtige verstand."  Bron: De Kracht van het Nu.

De nuance: Lijden is ego zijn. Lijden is bepaald en gestuurd worden door je gevoelens en de in gedachten gevatte wil daarvan in plaats van je Ware Zelf. Lijden is de gevangene zijn van de wil van je ego die de pijn wil vermijden en bestrijden teneinde zichzelf in stand te houden. Lijden is daarmee het afgescheiden zijn van de acceptatie, het toelaten, van pijn. Zijn is vrij/los zijn van pijn, is vrij zijn van de wil van het ego, is vrij/ontdaan zijn van lijden. Het gaat er dus niet om het nu te erkennen en aanvaarden, maar de pijn (in het nu) te erkennen en aanvaarden of beter gezegd de pijn te accepteren en te doorvoelen. Daardoor kom je vrij van de in gedachten gevatte wil van je gevoelens, van je ikzuchtige verstand, je egoverstand.

Zoekterm: zoektolle

Arjuna Ardagh, auteur van ´De translucente revolutie´. Wat zijn dan de verschijnselen waaraan een gemiddeld niet-translucent mens lijdt? "Je ziet het echt niet alleen op een beursvloer, maar ook bij een crèche waar gehaaste ouder hun kinderen oppikken tussen werk, parkeerstress, boodschappen en eten opwarmen. Je ziet het op vakantie waar mensen radeloos op zoek zijn naar zinvolle tijdsbesteding of naar rust. Je ziet het overal en je mag het ook ego noemen, of maya." Bron: Magazine ´Diep´, herfst 2006. Artikel: Wat is translucentie?
 
De nuance: Bevrijd zijn van je ego is één zijn met en overgave aan je Ware Zelf: het mysterie, het Geheel. Het gedrag dat zich dan manifesteert, kan precies hetzelfde gedrag zijn als van het ego. Dus wel of niet translucent zijn kan niet aan gedrag worden afgemeten. Het wel afmeten aan gedrag van verlicht-zijn, translucent-zijn of Zijn is de grootste fout die in de spirituele wereld wordt gemaakt!

Zoekterm: zoekarjuna 

De evolutie beweegt zich van dualiteit naar singulariteit, van materie naar geest, van deel-zijn naar geheel-zijn, van ego naar Zijn. De ontwikkeling van de westerse cultuur, die als de Verlichting bekend staat en duurde van 1650 tot eind 1700, was een sprong in die evolutie. De democratie en de mensenrechten zijn daar een uitvloeisel van. De moslimculturen hebben, zoals vele andere culturen, deze Verlichting niet ondergaan. Dit betekent dat ze innerlijk minder vrij zijn. De bevestiging daarvan kan worden gevonden in het beeld dat ze zich sterk door dogma’s en gevoelens (emoties) oftewel door hun ego laten leiden. Daaruit zou kunnen worden afgeleid dat ze ondanks hun sterke geloof in God/Allah niet het Zijn, het één zijn met God, hebben gerealiseerd en zich ook niet bezig houden met die eenwording, dus met zijnsontwikkeling. Op grond daarvan kan gesteld worden dat ze die ontwikkeling niet bevorderen. Toch bevorderen ze, zij het indirect, die ontwikkeling. Dat zit zo.

Het Zijn is het vrij/los zijn van dogma’s en gevoelens en het één zijn met God. De westerse cultuur heeft dat ondanks de Verlichting, die hetzelfde beoogde, nog niet gerealiseerd. Om het te realiseren en daarmee de Verlichting te volbrengen zou aan bewustwording c.q. zijnsontwikkeling gedaan moeten worden. Dat is echter niet of nauwelijks het geval. Daardoor kan de evolutie zich alleen verder voltrekken via confrontatie, via crisis. Dat wordt in de spirituele literatuur de Weg van het lijden in plaats van bewustwording genoemd. Crisis is precies wat de moslims met hun moslimcultuur teweeg brengen. Ze veroorzaken immers een veiligheidscrisis, een identiteitscrisis, een geloofs- c.q. religieuze crisis, een institutionele crisis, een crisis van de rechtstaat (vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van onderwijs). Kortom, ze ondermijnen de basisprincipes en -zekerheden van de westerse cultuur. Een sterk symbool van die ondermijning is de ook door moslims gepleegde aanslag op de twintowers van het World Trade Center in New York, Want de aanslag op de “twin” kan worden gezien als de aanslag op de dualiteit. En de aanslag op het WTC als geheel kan worden gezien als de aanslag op de macht van de materie, op het ego. Het Zijn is de staat waarin het ego en daarmee alle houvast, dus alle zekerheden, innerlijk zijn losgelaten.

Conclusie: De moslimcultuur is een kracht die zijnsontwikkeling bevordert. Dit betekent uiteraard niet dat er geen grenzen aan de moslimcultuur mogen worden gesteld. Het is echter van belang dat niet vanuit het ego en alleen met typische egomiddelen als repressie en modellering (opleggen van normen en waarden) te doen. Maar dit vanuit het Zijn of tenminste vanuit de ontwikkeling daarvan te doen. Want dat neemt de noodzaak van crisis, van lijden, weg. Verder is het van belang de moslims zijnsontwikkeling aan te bieden.

Dat aanbod is wezenlijk anders dan wat nu gedaan wordt om de problemen ervan op te lossen. Wat nu gedaan wordt, is gebaseerd op het maakbaarheididee, op het idee dat de mens maakbaar is. Het bestaat uit het manipuleren/vormen en (van bezit) afhankelijk en daardoor gehoorzaam maken van de mens. Zijnsontwikkeling echter bestaat uit het onmanipuleerbaar en onafhankelijk maken. M.a.w., wat nu gedaan wordt, creëert een schijn-eigenwaarde en miskent daarmee de echte eigenwaarde. Zijnsontwikkeling creëert echte eigenwaarde. Bovendien creëert alles wat op het maakbaarheididee is gebaseerd geen eenheid met God/Allah en doet zijnsontwikkeling dat wel. Het verlangen naar die eenheid is wat de evolutie voortdrijft. Het huidige geloven in God/Allah en het voldoen aan de Bijbel of de Koran is geen eenheid met God/Allah en dus ook geen volgen van diens Wil. De uitspraak “ik geloof in God/Allah” bevestigt immers de afgescheidenheid tussen de ik-zegger en God/Allah. Daarmee is het een typische uitspraak van het ego die per definitie afgescheiden is van God/Allah. © NLbe

De mensheid wordt geconfronteerd met existentiële crises. Simpelweg, omdat ze niet in balans, niet in het Zijn, is. Het verlangen naar het Zijn is nu dan ook groter dan ooit. Dat betekent in eerste instantie het verlangen naar vrijheid, naar de bevrijding van dictators, naar democratie. Er zijn al vele volkeren die dat hebben gerealiseerd. De Tunesiërs en de Egyptenaren doen daar nu een poging toe. We mogen hopen dat het ze lukt. Maar als het ze lukt, hebben ze dan het Zijn gerealiseerd? Nee, daar is meer voor nodig. Dat zie je aan de landen die al democratisch zijn. Die hebben het ook nog steeds niet gerealiseerd. De weerstand van het ego, als zijnde de innerlijke dictator, ertegen is namelijk uitzonderlijk krachtig en slim. Zelfs de spirituele wereld is op een enkele uitzondering na niet in staat zich van de invloed van het ego en dus van diens weerstand te ontdoen. Daardoor blijft ze het Zijn zoeken in methoden, in spirituele dogma's of kortweg in spiritueel materialisme. Kennelijk is dat nodig om werkelijk de Weg naar het Zijn te gaan, om tot een innerlijke revolutie te komen. Laat degenen die dat hebben gedaan zich bekend maken, ook al komen ze daarbij boven het maaiveld uit! Desnoods met spandoeken! © NLbe

Kennis is macht. Het ego (= de gevangenschap van gevoelens en de in gedachten gevatte wil ervan) is uit op beheersing en controle oftewel op macht over het leven. Het ego is echter contraproductief en dus eindig. In deze tijd wordt dat einde bereikt. WikiLeaks draagt daar aan bij. Want het openbaart de wijze waarop de macht van het ego werkt en maakt de mens daardoor bewust dat hij een ego heeft en niet is en wat dat ego van hem wil. Dat geeft hem de mogelijkheid zich van zijn ego te bevrijden en zodoende het Zijn te realiseren. Houdt het Zijn dan niets geheim? Het Zijn kent geen dogma's, geen moetens. Het Zijn dwingt zichzelf dus niet tot geheimhouding. Dat wil niet zeggen dat het bepaalde dingen niet zegt. Dat is echter geen geheimhouding, maar de manifestatie van het innerlijk vrije Zijn dat dingen op een zeker moment niet kan zeggen en op een ander moment diezelfde dingen wel kan zeggen.