Professor Dick Swaab stelt in zijn boek “Wij zijn ons brein” dat onze eigenschappen zich in ons brein bevinden en dat we dus ons brein zijn. Wat daarbij opvalt is dat hij zich niet afvraagt wat dat brein aanstuurt. Sterker nog, hij bestrijdt verbeten de stelling van de cardioloog Van Lommel dat die aansturing geschiedt door het universum. Een sturingsbron die door Van Lommel het “oneindig bewustzijn” wordt genoemd. Swaab gaat er dus van uit dat het brein zichzelf aanstuurt. Hetgeen betekent dat we volkomen los staan van het universum, van het geheel, waar ook datgene, genaamd het quatumveld, toe behoort waar volgens natuurkundigen delen (deeltjes) uit tevoorschijn komen. En dus betekent dat we slechts deel zijn en niet ook het geheel.
We zouden Swaab dan een aantal vragen kunnen stellen. We zouden kunnen vragen waarom de mens al sinds het begin der tijden zo naar geheel-zijn, naar eenheid, naar volmaakt-zijn, naar zijn wie hij (echt) is verlangt. We zouden kunnen vragen of de bewering van de natuurkunde dat alles inclusief onze geest (ogenblikkelijk) met alles samenhangt oftewel dat er een geheel bestaat onzin is. We zouden kunnen vragen of hij zich ervan bewust is dat hij de waarnemer, het bewustzijn is van de deelaspecten bestaande uit zijn persoonlijke gedachten en gevoelens en de handelingen die door de wil daarvan verricht worden. Dus dat hij als waarnemer, als bewustzijn, wat anders is dan de deelaspecten die hij waarneemt en of dat andere dan misschien het geheel is. We zouden kunnen vragen of ons brein ook het brein van anderen aanstuurt waardoor we bijvoorbeeld iemand ontmoeten die ons angst aanjaagt. In dit verband zouden we kunnen vragen of ons brein ook de tijdgeest aanstuurt waarin velen hetzelfde denken en doen. We zouden kunnen vragen of ons brein de logische volgorde bepaalt van de omstandigheden en de bijbehorende prettige en onprettige ervaringen daarvan. En of ons brein bepaalt of we deze ervaringen toelaten of onderdrukken. We zouden kunnen vragen of ons van het geheel afgescheiden brein bepaalt dat we als gevolg van het toelaten van deze ervaringen verlichting van deze ervaringen ervaren en zelfs uiteindelijk de staat van verlicht-zijn, van één-zijn met het geheel, en aldus het zo verlangde eenheidsbewustzijn, genaamd het Zijn (wie we echt zijn), ervaren.
Als laatste zouden we Swaab kunnen vragen waarom hij zo verbeten ten strijde trekt tegen het bestaan van het geheel, het oneindig bewustzijn, terwijl dat vanwege het onstoffelijke ervan weliswaar niet wetenschappelijk te bewijzen is, maar toch ten minste plausibel is. Zou dat te maken kunnen hebben met het typische overlevingsgedrag van het van het geheel afgescheiden ego oftewel van het niet Zijn (wie hij echt is) dat niet het natuurkundige bewijs wil aannemen dat niets zeker is en er dus egenlijk niets te bewijzen is maar desondanks niet wil aannemen dat het er niet om gaat de waarheid van ervaringen te bewijzen, maar er bewust van te zijn en zodoende in staat te zijn de egostrijd ertegen te weerstaan en daarmee het zo diep verlangde Zijn te realiseren?
Deze film confronteert ons met onze natuurvernietigende afgescheidenheid van de natuur, van ons één-zijn met het Geheel, van onze harmonie. Daarmee roept deze film ons impliciet op deze afgescheidenheid op te heffen oftewel aan zijnsontwikkeling te doen.
The Matrix.